Τι φοβερός που είναι ο κόσμος που ζούμε! Όπου στρέψεις το βλέμμα σου αντικρύζεις πόνο, αδικία, κακότητα, ένταση, αμαρτία, βία, πολέμους, δυστυχία. Γιατί άραγε? Και γιατί όλα αυτά συνυπάρχουν με φυσική ομορφιά, με απαράμιλλη καλωσύνη, με ανθρώπινο μεγαλείο? Γιατί να εναλλάσσεται το καλό με το κακό? Γιατί να διαπλέκεται η δυστηχία με την ευτυχία?
Γιατί σε μένα Θεέ μου?
Ερώτημα τόσο συχνό, τόσο βαθύ, τόσο δυνατό στην εκφορά του, τόσο δύσκολο στην απαντησή του. Ερώτημα τόσο αληθινό, τόσο ανθρώπινο, τόσο απαιτητικό, που όμως απο τη φύση του δεν αντέχει στον λόγο, δεν εκφράζεται με το στόμα, δεν μπαίνει σε λέξεις, δεν δημοσιοποείται σε ακροατήριο, πολύ δε περισσότερο, δεν επιδέχεται μονοσήμαντες απαντήσεις απο κάποιους που δήθεν γνωρίζουν προς κάποιους άλλους που σίγουρα πονούν. Ίσως είναι το κατεξοχήν θέμα για το οποίο δεν μπορεί και πρέπει να γίνονται ομιλίες. Είναι πολύ βαθύ για να έλθει στην επιφάνεια της συνειδητοποίησης. Είναι πολύ επώδυνο για να χωρέσει στον ορίζοντα των αντοχών μας. Είναι πού προσωπικό για να εντοπισθεί στο στερέωμα του δημοσίου λόγου. Ίσως αυτό το ερώτημα να πονάει πιο πολύ και απο την αιτία που το δημιουργεί. Γιατί όλοι ξέρουμε πως δεν έχει εύκολη απάντηση. Και όμως ειναι τόσο επίμονο και αληθινό.
Γιατί σε μένα, Θεέ μου? Ηχεί στα αυτιά μου αυτο το ερώτημα και αντηχεί βαθιά στη καρδιά μου. Το ερώτημα αυτό συνεχώς διατυπώνεται και απαντάται μόνο με δάκρυα, όχι με λέξεις, με αισθήματα, όχι με σκέψεις, με σιωπή, οχι με απόψεις, με συμπόνια, όχι με απαντήσεις.
Γιατί ο πόνος? γιατί η αδικία? Γιατί τα παιδάκια? Γιατί τόσο πρόωρα? Γιατί με αυτό τον τρόπο? Γιατί την απερίγραπτη χαρά της αθώας παρουσίας τους να τη διαδέχεται ο αβάσταχτος πόνος? Γιατί? Και αν είναι για το άγνωστο καλό μας, γιατί αυτο το καλό να είναι τόσο πικρό?
Γιατί σε μένα? Τί κακό έκανε? Που να ψάξω να βρώ μέσα μου την άγνωστη σε μένα αιτία? Και αν φταίω εγώ, δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αναστρέψω τα πράγματα? Και πιός ο λόγος εξ αιτίας μου να υποφέρει αυτο το αθώο πλασματάκι? Αυτό μου φαίνεται πιο αδύνατο να το αντέξω. Κινδυνεύω να χάσω και τη λίγη πίστη μου. Τελικά ποιό το όφελος αυτής της ιστορίας? Δεν είμαι παιδί σου? δεν είσαι Θεός αγάπης? τι σχέση μπορεί να έχει η αγάπη σου με το μαρτυριό μου?
Κάποιοι μας πλησιάζουν και μας λένε οτι μας αγαπάει ο Θεός και γι'αυτό επιστρέπει τη δοκιμάσια. Αυτούς που μας παρηγορούν και απαντούν στο πόνο μας με συμβουλές και λόγια, γιατί δεν τους αγαπάει και αγαπάει μόνο εμάς? Γιατί τα δικά τους παιδιά να παίζουν αμέριμνα και να γελούν και το δικό μας να ζεί μέσα στα φάρμακα και τα νοσοκομεία? Γιατί τα παιδιά τους να διασκεδάζουν με αστέια και παιδικές αταξίες και το δικό μας να ξεγελιέται με τα ψεματάκια μας και τις χαζοελπίδες? Γιατί αυτοί να μπορουν να χτίσουν όραμα για τα παιδιά τους κι εμείς να τρέμουμε στη σκέψη του μέλλοντος και της προοπτικής τους?
Λόγια ειπωμένα απο το Μητροπολίτη Νικόλαο που ειλικρινά είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου.
Γιατί σε μένα Θεέ μου?
Ερώτημα τόσο συχνό, τόσο βαθύ, τόσο δυνατό στην εκφορά του, τόσο δύσκολο στην απαντησή του. Ερώτημα τόσο αληθινό, τόσο ανθρώπινο, τόσο απαιτητικό, που όμως απο τη φύση του δεν αντέχει στον λόγο, δεν εκφράζεται με το στόμα, δεν μπαίνει σε λέξεις, δεν δημοσιοποείται σε ακροατήριο, πολύ δε περισσότερο, δεν επιδέχεται μονοσήμαντες απαντήσεις απο κάποιους που δήθεν γνωρίζουν προς κάποιους άλλους που σίγουρα πονούν. Ίσως είναι το κατεξοχήν θέμα για το οποίο δεν μπορεί και πρέπει να γίνονται ομιλίες. Είναι πολύ βαθύ για να έλθει στην επιφάνεια της συνειδητοποίησης. Είναι πολύ επώδυνο για να χωρέσει στον ορίζοντα των αντοχών μας. Είναι πού προσωπικό για να εντοπισθεί στο στερέωμα του δημοσίου λόγου. Ίσως αυτό το ερώτημα να πονάει πιο πολύ και απο την αιτία που το δημιουργεί. Γιατί όλοι ξέρουμε πως δεν έχει εύκολη απάντηση. Και όμως ειναι τόσο επίμονο και αληθινό.
Γιατί σε μένα, Θεέ μου? Ηχεί στα αυτιά μου αυτο το ερώτημα και αντηχεί βαθιά στη καρδιά μου. Το ερώτημα αυτό συνεχώς διατυπώνεται και απαντάται μόνο με δάκρυα, όχι με λέξεις, με αισθήματα, όχι με σκέψεις, με σιωπή, οχι με απόψεις, με συμπόνια, όχι με απαντήσεις.
Γιατί ο πόνος? γιατί η αδικία? Γιατί τα παιδάκια? Γιατί τόσο πρόωρα? Γιατί με αυτό τον τρόπο? Γιατί την απερίγραπτη χαρά της αθώας παρουσίας τους να τη διαδέχεται ο αβάσταχτος πόνος? Γιατί? Και αν είναι για το άγνωστο καλό μας, γιατί αυτο το καλό να είναι τόσο πικρό?
Γιατί σε μένα? Τί κακό έκανε? Που να ψάξω να βρώ μέσα μου την άγνωστη σε μένα αιτία? Και αν φταίω εγώ, δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αναστρέψω τα πράγματα? Και πιός ο λόγος εξ αιτίας μου να υποφέρει αυτο το αθώο πλασματάκι? Αυτό μου φαίνεται πιο αδύνατο να το αντέξω. Κινδυνεύω να χάσω και τη λίγη πίστη μου. Τελικά ποιό το όφελος αυτής της ιστορίας? Δεν είμαι παιδί σου? δεν είσαι Θεός αγάπης? τι σχέση μπορεί να έχει η αγάπη σου με το μαρτυριό μου?
Κάποιοι μας πλησιάζουν και μας λένε οτι μας αγαπάει ο Θεός και γι'αυτό επιστρέπει τη δοκιμάσια. Αυτούς που μας παρηγορούν και απαντούν στο πόνο μας με συμβουλές και λόγια, γιατί δεν τους αγαπάει και αγαπάει μόνο εμάς? Γιατί τα δικά τους παιδιά να παίζουν αμέριμνα και να γελούν και το δικό μας να ζεί μέσα στα φάρμακα και τα νοσοκομεία? Γιατί τα παιδιά τους να διασκεδάζουν με αστέια και παιδικές αταξίες και το δικό μας να ξεγελιέται με τα ψεματάκια μας και τις χαζοελπίδες? Γιατί αυτοί να μπορουν να χτίσουν όραμα για τα παιδιά τους κι εμείς να τρέμουμε στη σκέψη του μέλλοντος και της προοπτικής τους?
Λόγια ειπωμένα απο το Μητροπολίτη Νικόλαο που ειλικρινά είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου