Έζησα να το ακούσω και αυτό το ερώτημα από μια άγνωστη στη μέση του δρόμου. Η αλήθεια είναι οτι πολλοί άνθρωποι αντικρίζοντας ένα στιγμιότυπο της ζωής σου βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα και καταλήγεις πάντα να είσαι ο λάθος.
Έτσι και το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής αποφάσισα να κρατήσω τα νεύρα μου και να μη ξεκινήσω τις μπουνιές στη κοπέλα που αποφάσισε να με κρίνει ως μάνα. Το Σαββατοκύριακο των εκλογών περάσαμε υπέροχα μετά απο πολύ καιρό σαν οικογένεια μακριά απ'όλους και απ'όλα. Τη Κυριακή το βράδυ τον τάισα με την ελπίδα οτι θα κοιμηθεί στη διαδρομή για τη Θεσσαλονίκη, αλλά έμεινα με την ελπίδα και πάλι. . . Δεν προλάβαμε να κάνουμε 5 χιλιόμετρα απο το σπίτι ξεκίνησε την έντονη γκρίνια που γρήγορα μετατράπηκε σε τσιρίδα απαρηγόρητη. Φυσικά το ξέραμε οτι ήταν δόντι και οτι δύσκολα θα ηρεμούσε οπότε ξεκίνησε η επιστροφή στο σπίτι. Η συνολική διάρκεια της διαδρομής δεν ήταν παραπάνω απο 4 λεπτά κι όμως σε αυτά τα λεπτά ο μικρός είχε κοκκινίσει και ξεκινούσε να μελανιάζει μιας και κοβόταν η αναπνοή του ! ! ! Η αντίδραση και των δύο ήταν άμεση, ο μπαμπάς μας παρκάρει δεξιά σε ένα στενό και άνοιγει τις ζώνες του παιδικού καθίσματος και εγώ πετάγομαι απο το αμάξι τον παίρνω αγκαλιά τον φυσάω στο πρόσωπο, τον κούνησα και όταν ξεκίνησε να προσπαθεί να ξεράσει του φώναξα.
Αυτή ήταν η σκηνή που είδε η κοπέλα και ξεκίνησε την επίθεση με τα λόγια που θα μείνουν χαραγμένα στη καρδιά μου :
Το συμβάν ήταν και η αιτία που δε κλείσαμε μάτι όλη τη νύχτα, ο μικρός ηρέμησε πάρα πολύ αργά και οι σκέψεις μας γυρνούσαν πάντα στο ίδιο ερώτημα...
Τελικά πως μπορείς να κρίνεις μια μάνα αν δε τη ζήσεις, αν δε τη γνωρίσεις? Πάντα πίστευα οτι αν μια μάνα φωνάζει ή αντιδράει έντονα απέναντι στο παιδί της κατά ένα μεγάλο ποσοστό η αιτία είναι ο εγωισμός του παιδιού και όχι η επιθυμία της να του κάνει κακό. Πόσο λάθος μπορεί να κάνω? Πόσο εύκολα πλέον κρίνουμε και κατακρίνουμε?
Έτσι και το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής αποφάσισα να κρατήσω τα νεύρα μου και να μη ξεκινήσω τις μπουνιές στη κοπέλα που αποφάσισε να με κρίνει ως μάνα. Το Σαββατοκύριακο των εκλογών περάσαμε υπέροχα μετά απο πολύ καιρό σαν οικογένεια μακριά απ'όλους και απ'όλα. Τη Κυριακή το βράδυ τον τάισα με την ελπίδα οτι θα κοιμηθεί στη διαδρομή για τη Θεσσαλονίκη, αλλά έμεινα με την ελπίδα και πάλι. . . Δεν προλάβαμε να κάνουμε 5 χιλιόμετρα απο το σπίτι ξεκίνησε την έντονη γκρίνια που γρήγορα μετατράπηκε σε τσιρίδα απαρηγόρητη. Φυσικά το ξέραμε οτι ήταν δόντι και οτι δύσκολα θα ηρεμούσε οπότε ξεκίνησε η επιστροφή στο σπίτι. Η συνολική διάρκεια της διαδρομής δεν ήταν παραπάνω απο 4 λεπτά κι όμως σε αυτά τα λεπτά ο μικρός είχε κοκκινίσει και ξεκινούσε να μελανιάζει μιας και κοβόταν η αναπνοή του ! ! ! Η αντίδραση και των δύο ήταν άμεση, ο μπαμπάς μας παρκάρει δεξιά σε ένα στενό και άνοιγει τις ζώνες του παιδικού καθίσματος και εγώ πετάγομαι απο το αμάξι τον παίρνω αγκαλιά τον φυσάω στο πρόσωπο, τον κούνησα και όταν ξεκίνησε να προσπαθεί να ξεράσει του φώναξα.
Αυτή ήταν η σκηνή που είδε η κοπέλα και ξεκίνησε την επίθεση με τα λόγια που θα μείνουν χαραγμένα στη καρδιά μου :
Μάνα είσαι εσύ? Πώς συμπεριφέρεστε έτσι στο παιδί? Θα καλέσω την αστυνομία.
Ποτέ ως τώρα δεν με είχαν αμφισβητήσει σχετικά με τη συμπεριφορά μου απέναντι στο Νικόλα και να τώρα που μια άγνωστη το έκανε!!! Ειλικρινά αν δεν ήταν μπροστά μου ο άνδρας μου να της ζητήσει να απομακρυνθεί θα της είχα ορμήσει. Όταν ανέφερε οτι θα καλούσε την αστυνομία ειλικρινά εξαγριώθηκα και της το φώναξα οτι θα έπρεπε να το κάνει γιατί είμαι μια μάνα με προβλήματα και με ένα παιδί με ακόμα πιο πολλά προβλήματα. Ο Νικόλας όλο αυτό το διάστημα τσίριζε και προτίμησα να γυρίσω μέσα στο αμάξι παρά να κάνω ένα βήμα προς το μέρος της.Το συμβάν ήταν και η αιτία που δε κλείσαμε μάτι όλη τη νύχτα, ο μικρός ηρέμησε πάρα πολύ αργά και οι σκέψεις μας γυρνούσαν πάντα στο ίδιο ερώτημα...
Τελικά πως μπορείς να κρίνεις μια μάνα αν δε τη ζήσεις, αν δε τη γνωρίσεις? Πάντα πίστευα οτι αν μια μάνα φωνάζει ή αντιδράει έντονα απέναντι στο παιδί της κατά ένα μεγάλο ποσοστό η αιτία είναι ο εγωισμός του παιδιού και όχι η επιθυμία της να του κάνει κακό. Πόσο λάθος μπορεί να κάνω? Πόσο εύκολα πλέον κρίνουμε και κατακρίνουμε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου