Το δέντρο της ντροπής

Κοιτάζοντας μια φωτογραφία ενός απλού δέντρου μέσα σε ένα δάσος πόσες άραγε ιστορίες θα μπορούσαν να αναπηδήσουν από τα βάθη ενός κουρασμένου μυαλού; Πόσες διαμορφωμένες ιστορίες καθημερινής τρέλας θα μπορούσαν να αναγεννηθούν; Πόσες σκέψεις, πόσοι ήχοι χαράς, λύπης, απελπισίας θα μπορούσαν να δημιουργηθούν κοιτώντας απλά μια εικόνα; Πόσος πόνος και πόση απόρριψη χρειάζεται μια ψυχή για να οραματιστεί, να νοιώσει, να βιώσει τον πόνο και την χαρά;
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...!
Κι όμως κοιτώντας μια μέρα με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση μια απλή φωτογραφία σε ένα περιοδικό, που έτσι απλά απεικόνιζε ένα απλό δέντρο σε ένα απλό δάσος δίχως κάτι το ιδιαίτερο, μια ολόκληρη ιστορία που εξέφραζε όλα μου τα καθημερινά βιώματα και τα καθημερινά μου πλέον συναισθήματα, παραμόρφωσαν αυτή την απλή εικόνα, την ζωντάνεψαν, της έδωσαν μοναδική κίνηση, μοναδικούς ήχους και ένα μοναδικό νόημα!
Ήταν ένα πρωινό που είχαμε επιστρέψει από την καθημερινή μας βόλτα στην παιδική χαρά της γειτονιάς και είχαμε βιώσει πάλι για άλλη μια φορά την κακία του κόσμου, τον ρατσισμό για το διαφορετικό, την αγωνία για το πότε επιτέλους θα μπορέσουμε και εμείς να γίνουμε αποδεχτοί , πότε το μυαλό της κοινωνίας μας θα είναι έτοιμο να μας δει με τα μάτια της ψυχής, να μας νοιώσει και εμάς σαν αναπόσπαστο μέλος της και θα είναι έτοιμη να κοιτάξει και πέρα από το εξωτερικό περιτύλιγμα, να δει την ομορφιά και την αρτιμέλεια της δικής μας ιδιαίτερης ψυχής!
Αναρωτιόμουνα πότε ο κόσμος θα πάψει να είναι μικρόψυχος και κακός και πότε επιτέλους θα μάθει να μας δέχεται γιαυτό που είμαστε, όπως είμαστε δίχως όρους , όταν πήρα ένα περιοδικό στα χέρια μου έτσι μηχανικά γιατί αυτό βρέθηκε μπροστά μου και ήθελα να ηρεμήσω το ανήσυχο και επαναστατημένο πνεύμα μου.
Καθώς ξεφύλλιζα ήδη μερικές σελίδες με ανούσιο περιεχόμενο ξαφνικά στην επόμενη σελίδα το βλέμμα μου καθηλώθηκε πάνω σε μια φωτογραφία ενός δέντρου σε ένα δάσος. Τότε εντελώς ξαφνικά η απλή αυτή φωτογραφία άρχισε να παραμορφώνεται στα μάτια μου, να αποκτά κίνηση αλλά και ήχους.
Παρόλο που ξαφνιάστηκα δεν ήθελα να πάρω τα μάτια μου από την μαγική πια εικόνα που ζωντάνευε μπροστά μου και αφέθηκα στο να την θαυμάζω και να παρασύρομαι μέσα της ζώντας έτσι σαν απλός θεατής το παραμύθι...

Το δέντρο όλο και μεγάλωνε, φούντωνε και γέμιζε την εικόνα.
Σε αντίθεση το δάσος όλο και μίκρυνε και μίκραιναν τα δέντρα και έχαναν τα φύλλα τους την λεβεντιά τους και σκέβρωναν οι κορμοί τους και γίνονταν όλο και πιο καχεκτικά, έως ότου στο τέλος παραμορφώθηκαν τελείως.
Κάτι σε αυτό το δέντρο μου φαινόταν τόσο οικείο, ένοιωθα όμορφα και στοργικά όταν το κοίταζα και δεν έβλεπα σε αυτό τα φύλλα και τα κλαδιά του αλλά την ψυχή του. Ήταν σαν να έβλεπα το πρόσωπο ενός αγγέλου, το πρόσωπο του παιδιού μου, ήταν όμορφο συναίσθημα σας λέω, αχ πόσο με ηρεμούσε…

Στη βάση του κορμού του άρχισαν να δημιουργούνται οι φιγούρες ανθρώπων, μικρών παιδιών με τους γονείς τους, δασκάλες, άνθρωποι της πόλης, επιστήμονες με άσπρές στολές και γάντια.
Ακούγονταν και ήχοι στο δάσος, ήχοι από τα χιλιάδες πουλάκια, τα γέλια και οι φωνές από τα παιδιά του σχολείου που είχαν πάει εκεί για εκδρομή , ήχοι από τα αυτοκίνητα που έφερναν τους επιστήμονες για την έρευνα τους στο δέντρο , αλλά και από τους άλλους ανθρώπους που κοίταζαν, (γιατί άραγε;), το πελώριο πια δέντρο που καμάρωνε για την λεβεντιά και ομορφιά του.
Όμως έτσι ξαφνικά άρχισε να παραμορφώνεται πάλι αυτή η γαλήνια εικόνα.
Σύννεφα πολλά μαζεύτηκαν πάνω από το πελώριο δέντρο, μα το υπόλοιπο δάσος εξακολουθούσε να το ραντίζει με φως ο ήλιος.
Κοιτώντας τώρα καλύτερα είδα ότι το δέντρο το κοιτούσαν οι άνθρωποι με πολύ κακία, επικράτησε πανικός και οι γονείς απομάκρυναν τα παιδιά τους κλείνοντας τους μάλιστα τα μάτια με τα χέρια για να μην βλέπουν πια το δέντρο. Οι δασκάλες απομάκρυναν γρήγορα τα παιδιά κοντά από το δέντρο και συνέχισαν την εκδρομή τους στο υπόλοιπο δάσος. Οι κάτοικοι της πόλης έφυγαν για τις δουλειές τους και οι επιστήμονες αφού πήραν τα δείγματα που ήθελαν εξαφανίστηκαν και αυτοί.
Όλοι απέφευγαν αυτό το δέντρο και προτιμούσαν τα υπόλοιπα γιατί αυτό απλά ήταν διαφορετικό, και αυτό τους τρόμαζε, τους φόβιζε, τους παραξένευε!
Ησυχία επικράτησε, ούτε τα πουλάκια ακούγονταν πια μιας και εκείνα εξαφανίστηκαν από το δέντρο και εκείνο πια έστεκε μόνο και θλιμμένο.
Ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου γιατί ένοιωθα τον πόνο του την απορία του την μοναξιά του. Μου ήταν γνώριμο το συναίσθημα αυτό...
Ένα δάκρυ άρχισε να κυλά καυτό στο μάγουλό μου και σε λίγο άλλο ένα και άλλο, μαζί με έναν κόμπο που ανέβαινε στο λαιμό και ψέλλισα ένα «γιατί;».
Όμως η εικόνα πάλι παραμορφώθηκε και σκουπίζοντας τα δάκρυα μου παρατήρησα μια παιδική φιγούρα να ξεπροβάλλει από τον κορμό.
Δύο χεράκια να το αγκαλιάζουν, δύο χειλάκια να το φιλάνε και ένα χαμόγελο να του χαρίζεται απλόχερα.
Αυτή η παιδική αθώα ψυχούλα που είδε πέρα από το περιτύλιγμα, μέσα από την βιτρίνα, βαθύτερα μέσα στην καρδιά του, πιο πέρα από το σύνολο και το κατεστημένο , που ακόμη δεν γνώριζε τι πάει να πει κακία και φθόνος, του άπλωσε το χέρι, το δέχτηκε γιαυτό που ήταν και του πρόσφερε ότι πιο πολύτιμο είχε, δίχως αντάλλαγμα, την αγάπη.
Άραγε υπάρχει ελπίδα σκέφτηκα αμέσως και μέχρι να σκουπίσω ξανά το δάκρυ της χαράς πια που κύλησε αυτή τη φορά, κατάφερα να διαβάσω και την λεζάντα που έγραφε, έτσι απλά:
Το Δέντρο Της Ντροπής!!!
Μα μέσα στην καρδιά μου θα είναι για πάντα έτσι απλά :
Το Δέντρο Της Ελπίδας!!!

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους αυτούς που νοιώθουν ή είναι διαφορετικοί και το σύνολο δεν τους αποδέχεται!
Συγγραφέας
Παπασταύρου Δ. Αγγελική

Αντιεπιληπτικό των GSK και Valeant

04/11/2009

Η GlaxoSmithKline και η εταίρος της Valeant Pharmaceuticals International υπέβαλαν τόσο στον ΕΜΕΑ όσο και στον FDA αίτηση έγκρισης για το retigabine, το ερευνητικό τους φάρμακο κατά της επιληψίας.

Οι δύο εταιρείες ελπίζουν ότι το retigabine θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρόσθετη θεραπεία για την αντιμετώπιση ενήλικων ασθενών με επιληπτικές κρίσεις μερικής έναρξης. Το retigabine είναι το πρώτο φάρμακο στην κατηγορία των παραγόντων διάνοιξης των νευρωνικών διαύλων καλίου.

Η GSK και η Valeant ένωσαν τις δυνάμεις τους πέρυσι τον Αύγουστο και η Valeant έλαβε προκαταβολή 125 εκ. δολαρίων, η οποία κάλυπτε τα δικαιώματα για το retigabine, για το VRX698, μια άλλη θεραπεία κατά της επιληψίας, καθώς και άλλες ενώσεις του προγράμματος για τους παράγοντες διάνοιξης των διαύλων καλίου. Η συμφωνία θα μπορούσε να αξίζει συνολικά 820 εκατομμύρια δολάρια για τη Valeant, ανάλογα με τα ρυθμιστικά και εμπορικά ορόσημα, συν τις πρόσθετες ενδείξεις για το retigabine.

31/01/2011

Θετική γνωμοδότηση εξέδοσε η Επιτροπή Φαρμακευτικών Προϊόντων για Ανθρώπινη Χρήση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων ,

συνιστώντας την έκδοση άδειας κυκλοφορίας για το Trobalt™ (ρετιγκαμπίνη), ως συμπληρωματική θεραπεία των εστιακών επιληπτικών κρίσεων με ή χωρίς δευτερογενή γενίκευση σε ενήλικες με επιληψία, ηλικίας 18 ετών και άνω, ανακοίνωσαν τη Δευτέρα η GlaxoSmithKline (GSK) και η Valeant Pharmaceuticals International.
Η θεραπεία αυτή εμφανίζει σημαντικά αποτελέσματα σε μία συγκεκριμένη μορφή  επιληψίας. Πρόκειται για μορφή επιληψίας όπου η κρίση ξεκινά από μια συγκεκριμένη περιοχή, στη μια πλευρά του εγκεφάλου

Οι μαγικοί μου αριθμοί του μήνα....

133, 67, 1, -1...
Αυτοί είναι οι μαγικοί μου αριθμοί για αυτό το μήνα. Ο λόγος που είναι μαγικοί είναι γιατί ο καθένας απο αυτούς φανερώνει και ένα βήμα του μικρού Νικόλα το πρώτο μήνα του καλοκαιριού μας.

133 μέρες χωρίς σπασμούς
67% αναπηρία
1ο δόντι
-1 αντιεπιλιπτικό φάρμακο

Αλλά ας τα πάρουμε τα νέα μας ένα ένα. 'Όλο το Μάιο μειώναμε σταδιακά το Sabril με αρκετό άγχος και χαρά μιας και γνώριζα επιτέλους το μικρό μου.. Ξεκίνησε να χαμογελά και να χαχανίζει πιο έντονα, να είναι πιο δεκτικός και ήρεμος στη φυσιοθεραπεία. Βέβαια η μείωση και η διακοπή ενός φαρμάκου φέρνει και τα αρνητικά μαζί του. Ξεκίνησε να κοιμάται περισσότερο, να μη τρώει σωστά και να τρομάζει έντονα στον ύπνο του.. Ανακαλύψαμε μετά απο δική μου προτροπή οτι ο μικρός ήταν στα όρια αφυδάτωσης!!! Η παιδίατρος του νοσοκομείου δεν μας είπε πολλά αλλά ένοιωσα τόσο άχρηστη που καλύτερα να με έβριζε.. Μακριά απο παιδιά και αρρώστους, μακριά απο πολύ κόσμο και ειδικά αυτή τη περίοδο με τις απότομες αλλαγές καιρού και χωρίς να έχουμε εμβόλια!!! Οκ είπα...έτσι και αλλιώς τον έχουμε σε γυάλα!!! Για το φαγητό υπέθετα οτι ζορίζετε με τα δόντια του γι 'αυτό και σταμάτησε να τρώει αλλά επισκεφτήκαμε και ένα λογοθεραπευτή καλού και κακού!!! Με τη γνωμάτευση στα χέρια πέρασα ένα απόγευμα παρέα με το λογοθεραπευτή.. Πολύ καλός και φιλικός αλλά τίποτα το νεότερο... Έχουμε ακόμα τα αρχέγονα αντανακλαστικά μέσα στο στόμα μας όπου μαζί με την υπερτονία και τα δόντια μας επιφέρει το αποτέλεσμα της άρνησης σίτισης και ξεκινήσαμε με το φυσιοθεραπευτή μας και μαθήματα σίτισης. Μη φανταστείτε οτι μου μαθαίνει μετά απο 11 μήνες πως να ταΐσω το Νικόλα.. Καμία σχέση.. Ξεκινήσαμε ειδικές ασκήσεις για το στόμα και τα μάγουλα, αγοράσαμε ηλεκτρική οδοντόβουρτσα για να μας βοηθήσει η δόνηση για να χαλαρώσει το σαγόνι και μετά απο 1 μήνα περίπου απεργίας κουταλιού αυτή τη βδομάδα θα εισάγουμε αργά και σταθερά τη στέρεα τροφή με το κουτάλι !!!! Μακάρι να του αρέσει και να μη το χορταίνει...

Πέρα απο όλα αυτά έχουμε την ατοπική δερματίτιδα όπου μας φέρνει μια έξτρα γκρίνια και πολλά στρώματα ειδικής κρέμας πρωί και βράδυ!! Χάσαμε 50γρ ενώ θα έπρεπε να είμαστε στα +250 τουλάχιστον και πλέον κυκλοφορώ αγκαλιά με αρκετές σύριγγες νερoύ.. Όποια ευκαιρία βρω του δίνω 10 με 20 ml!!!! Ψηλώσαμε και μεγάλωσε το κεφάλι και τα μαλλιά μας αλλά το πιο κορυφαίο νέο τελικά είναι οτι βγήκε το πρώτο μας δόντι!!! Το ανακάλυψα πρώτη και βέβαια ξετίναξα τον προϋπολογισμό μας στις αγορές!!!

Και λέγονταν για προϋπολογισμό περάσαμε επιτέλους επιτροπή για τα ποσοστά αναπηρίας μας!!! Περιμέναμε 3 μήνες και η αλήθεια είναι ότι άλλα περίμενα και άλλα έγιναν.. Πήγαμε στο νοσοκομείο και ούτε να τον εξετάσουν το Νικόλα!!! Είδαν τη γνωμάτευση και σε μια βδομάδα πήραμε στα χέρια μας της απόφαση για 67% αναπηρία και με την ευχή ότι θα περάσει.. Λες και είναι κάποια ίωση και θα περάσει αλλά δεν το άνοιξα το στόμα μου, δεν έχω τη διάθεση και το κουράγιο να επαναλαμβάνομαι..

Κάναμε και το εγκεφαλογραφημά μας της προηγούμενη βδομάδα και ήταν απόλυτα φυσιολογικό οπότε ξεκίνησε και η μείωση του Depakine, του μοναδικού φαρμάκου μας. Εδώ είναι που αρχίζω τις προσευχές μιας και αν τα καταφέρουμε και περάσουμε το καλοκαίρι χωρίς σπασμούς ειλικρινά θα είναι η πρώτη πραγματική ήρεμη ανάσα που θα μπορέσω να πάρω εδώ και αρκετούς μήνες...

Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός..

Τι φοβερός που είναι ο κόσμος που ζούμε! Όπου στρέψεις το βλέμμα σου αντικρύζεις πόνο, αδικία, κακότητα, ένταση, αμαρτία, βία, πολέμους, δυστυχία. Γιατί άραγε? Και γιατί όλα αυτά συνυπάρχουν με φυσική ομορφιά, με απαράμιλλη καλωσύνη, με ανθρώπινο μεγαλείο? Γιατί να εναλλάσσεται το καλό με το κακό? Γιατί να διαπλέκεται η δυστηχία με την ευτυχία?

Γιατί σε μένα Θεέ μου?

Ερώτημα τόσο συχνό, τόσο βαθύ, τόσο δυνατό στην εκφορά του, τόσο δύσκολο στην απαντησή του. Ερώτημα τόσο αληθινό, τόσο ανθρώπινο, τόσο απαιτητικό, που όμως απο τη φύση του δεν αντέχει στον λόγο, δεν εκφράζεται με το στόμα, δεν μπαίνει σε λέξεις, δεν δημοσιοποείται σε ακροατήριο, πολύ δε περισσότερο, δεν επιδέχεται μονοσήμαντες απαντήσεις απο κάποιους που δήθεν γνωρίζουν προς κάποιους άλλους που σίγουρα πονούν. Ίσως είναι το κατεξοχήν θέμα για το οποίο δεν μπορεί και πρέπει να γίνονται ομιλίες. Είναι πολύ βαθύ για να έλθει στην επιφάνεια της συνειδητοποίησης. Είναι πολύ επώδυνο για να χωρέσει στον ορίζοντα των αντοχών μας. Είναι πού προσωπικό για να εντοπισθεί στο στερέωμα του δημοσίου λόγου. Ίσως αυτό το ερώτημα να πονάει πιο πολύ και απο την αιτία που το δημιουργεί. Γιατί όλοι ξέρουμε πως δεν έχει εύκολη απάντηση. Και όμως ειναι τόσο επίμονο και αληθινό.

Γιατί σε μένα, Θεέ μου? Ηχεί στα αυτιά μου αυτο το ερώτημα και αντηχεί βαθιά στη καρδιά μου. Το ερώτημα αυτό συνεχώς διατυπώνεται και απαντάται μόνο με δάκρυα, όχι με λέξεις, με αισθήματα, όχι με σκέψεις, με σιωπή, οχι με απόψεις, με συμπόνια, όχι με απαντήσεις.

Γιατί ο πόνος? γιατί η αδικία? Γιατί τα παιδάκια? Γιατί τόσο πρόωρα? Γιατί με αυτό τον τρόπο? Γιατί την απερίγραπτη χαρά της αθώας παρουσίας τους να τη διαδέχεται ο αβάσταχτος πόνος? Γιατί? Και αν είναι για το άγνωστο καλό μας, γιατί αυτο το καλό να είναι τόσο πικρό?

Γιατί σε μένα? Τί κακό έκανε? Που να ψάξω να βρώ μέσα μου την άγνωστη σε μένα αιτία? Και αν φταίω εγώ, δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αναστρέψω τα πράγματα? Και πιός ο λόγος εξ αιτίας μου να υποφέρει αυτο το αθώο πλασματάκι? Αυτό μου φαίνεται πιο αδύνατο να το αντέξω. Κινδυνεύω να χάσω και τη λίγη πίστη μου. Τελικά ποιό το όφελος αυτής της ιστορίας? Δεν είμαι παιδί σου? δεν είσαι Θεός αγάπης? τι σχέση μπορεί να έχει η αγάπη σου με το μαρτυριό μου?

Κάποιοι μας πλησιάζουν και μας λένε οτι μας αγαπάει ο Θεός και γι'αυτό επιστρέπει τη δοκιμάσια. Αυτούς που μας παρηγορούν και απαντούν στο πόνο μας με συμβουλές και λόγια, γιατί δεν τους αγαπάει και αγαπάει μόνο εμάς? Γιατί τα δικά τους παιδιά να παίζουν αμέριμνα και να γελούν και το δικό μας να ζεί μέσα στα φάρμακα και τα νοσοκομεία? Γιατί τα παιδιά τους να διασκεδάζουν με αστέια και παιδικές αταξίες και το δικό μας να ξεγελιέται με τα ψεματάκια μας και τις χαζοελπίδες? Γιατί αυτοί να μπορουν να χτίσουν όραμα για τα παιδιά τους κι εμείς να τρέμουμε στη σκέψη του μέλλοντος και της προοπτικής τους?

Λόγια ειπωμένα απο το Μητροπολίτη Νικόλαο που ειλικρινά είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου.

Τα αρχέγονα αντανακλαστικά του νεογέννητου: ένα δώρο από τη φύση για την προστασία του μωρού.

Το μωρό σας, αυτό το μικρούλι και ανυπεράσπιστο πλασματάκι, στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο δυνατό από όσο νομίζετε. Έχει προνοήσει γι' αυτό η φύση και το έχει προικίσει με μερικές εκπληκτικές ικανότητες.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι εξοπλισμένο με ένα γενετικά προκαθορισμένο πρόγραμμα, το οποίο θα το βοηθήσει να επιβιώσει στο καινούριο περιβάλλον. Οι πρώτες αυτές κινήσεις που κάνει, είναι άμεσα συνυφασμένες με την αυτοσυντήρηση και ονομάζονται αντανακλαστικά. Αυτά διακρίνονται στα λεγόμενα "αρχέγονα αντανακλαστικά", δηλαδή αυτά με τα οποία γεννιέται το μωρό, και σε εκείνα που εμφανίζονται αργότερα στη ζωή του.

Τα αρχέγονα αντανακλαστικά εκλείπουν ύστερα από λίγους μήνες και από ακούσιες κινήσεις αντικαθίστανται σε εκούσιες. Μέχρι όμως να αναπτυχθούν οι σωματικές και πνευματικές ικανότητες του μωρού σας, τα ενστικτώδη αντανακλαστικά είναι αυτά που δίνουν τον βαθμό της ωρίμανσής του.

Τα νεογνικά αντανακλαστικά αποτελούν δείκτες της φυσιολογικής ανάπτυξης των παιδιών και για το λόγο αυτό ελέγχονται από τον παιδίατρο έτσι ώστε να παρακολουθούν τη γενική κατάσταση του μωρού και ότι το κεντρικό νευρικό του σύστημα λειτουργεί φυσιολογικά.
Τα πιο σημαντικά αντανακλαστικά είναι τα εξής :

• Αντανακλαστικό του προσανατολισμού / θηλασμού ( sucking reflex)

Το αντανακλαστικό του προσανατολισμού είναι το πιο βασικό ένστικτο και εμφανίζεται με τη γέννηση. Αυτό βοηθά το νεογέννητο μωρό σας να βρει το στήθος σας και να θηλάσει. Αν χαϊδέψετε απαλά το μάγουλο του μωρού σας, θα γυρίσει το κεφάλι του προς την κατεύθυνση του δάκτυλου σας, θα ανοίξει το στόμα του και θα βγάλει τη γλώσσα του και θα αρχίσει να πιπιλάει. Αν αγγίξετε το μέσο του άνω χείλους του, θα δείτε ότι επίσης ανοίγει το στόμα του. Θεωρείται αντανακλαστικό προσαρμογής και επιβίωσης και αντικαθίσταται από εκούσιες κινήσεις κατά τον τρίτο μήνα της ζωής του βρέφους.

• Αντανακλαστικό λαβής / αρπαγής ( Palmar grasping reflex)
Το αντανακλαστικό αυτό εκλύεται όταν εφαρμόσουμε ένα ερέθισμα στην ανοιχτή παλάμη του βρέφους. Θα σας εντυπωσιάσει με πόση δύναμη γραπώνει το δάχτυλό σας ή κάποιο αντικείμενο. Η παλάμη του βρέφους σφίγγει ακόμα περισσότερο όταν γίνεται προσπάθεια απόσυρσης του δαχτύλου ή του αντικειμένου. Η δύναμη που εφαρμόζει το βρέφος είναι τόση, ώστε να του επιτρέπει να σηκώνει στον αέρα όλο του το σώμα.

• Το αντανακλαστικό του εναγκαλισμού ( Moro reflex)
Το αντανακλαστικό αυτό εκδηλώνεται όταν το βρέφος βρίσκεται σε ύπτια θέση και κάποιος του προκαλέσει ένα ξάφνιασμα, είτε με ακουστικό ερέθισμα, είτε με άγγιγμα της κοιλιακής χώρας απότομα, είτε δίνοντάς του την αίσθηση ότι πρόκειται να πέσει. Η κινητική απάντηση του βρέφους θα είναι να ανοίξει τα χεράκια του αστραπιαία και να τα ξανακλείσει σφιχτά σαν να θέλει να αγκαλιάσει κάποιον ή να πιαστεί από κάπου και ταυτόχρονα σφίγγει τις γροθιές του.

Είναι από τα πλέον γνωστά και χρήσιμα στην κλινική πράξη αντανακλαστικά, γιατί έχει χαρακτηριστικά τυπική εικόνα και εύκολα ανιχνεύονται παρεκκλίσεις που χρήζουν διερεύνησης. Εμφανίζεται έντονα τους τρεις πρώτους μήνες, υποχωρεί βαθμιαία και εξαφανίζεται μετά τον 6ο μήνα της ζωής του βρέφους. Χρησιμοποιείται από τους παιδίατρους ως διαγνωστικό μέσο για την ακεραιότητα του νευρικού συστήματος.

• Το πελματιαίο αντανακλαστικό ( Babinski reflex )
Το αντανακλαστικό αυτό μπορεί να το προκαλέσει κανείς αν εφαρμόσουμε ερέθισμα στο πέλμα του βρέφους με ένα λεπτό αντικείμενο ή με τον αντίχειρα. Τότε αμέσως το μωρό λυγίζει το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού του προς τα πάνω και τα υπόλοιπα τεντώνονται. Εμφανίζεται από τη γέννηση μέχρι τον 4ο μήνα και μετά αντικαθίσταται από ένα άλλο αντανακλαστικό που προκαλεί κάμψη και σύγκλιση των δαχτύλων του πέλματος (piantar reflex).

• Το αντανακλαστικό της ευλυγισίας ( Galant reflex)
Το αντανακλαστικό αυτό θα το έχετε ίσως ήδη παρατηρήσει κάνοντας μασάζ στο μωρό σας. Καθώς βρίσκεται ξαπλωμένο μπρούμυτα και το χαϊδέψετε κατά μήκος της πλάτης παράλληλα στη σπονδυλική στήλη, αυτό διπλώνεται από την πλευρά που το χαϊδέψατε. Τις περισσότερες φορές εξαφανίζεται μετά από έξι μήνες.

• Το αντανακλαστικό του βαδίσματος
Εάν πιάσετε το νεογέννητο προσεκτικά από τις μασχάλες και το φέρετε κοντά σε μία επίπεδη επιφάνεια μέχρι να την αγγίξει με το ένα του πόδι, τότε σηκώνει το ποδαράκι του προς τα πάνω και κάνει ένα βήμα μπροστά σαν να θέλει να περπατήσει. Το αντανακλαστικό αυτό της βάδισης δεν εμφανίζεται σε όλα τα παιδιά και δεν εξαρτάται από αυτό πόσο γρήγορα θα περπατήσει το παιδί σας. Εξαφανίζεται σε τρεις με έξι εβδομάδες

Πατρώνη Λάουρα
Λογοθεραπεύτρια