Πρώιμη παρέμβαση

Με τον όρο «πρώιμη παρέμβαση» περιγράφονται τα αναπτυξιακά προγράμματα που ασχολούνται με παιδιά από τη στιγμή της γέννησής τους έως και τριών ετών, τα οποία έχουν αναπτυξιακές διαταραχές και ιδιαιτερότητες ή ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου για μελλοντική εμφάνιση νευροαναπτυξιακών προβλημάτων.

Στόχος των προγραμμάτων  είναι να ενθαρρύνουν τις ήδη υπάρχουσες δυνατότητες, να ελαχιστοποιούν την αναπτυξιακή καθυστέρηση, να αντιμετωπίζουν εγκατεστημένες δυσλειτουργίες και να προετοιμάζουν ψυχολογικά τους γονείς και το περιβάλλον.

Η επίτευξη των στόχων αυτών βασίζεται σε εξατομικευμένα αναπτυξιακά, θεραπευτικά και εκπαιδευτικά προγράμματα για τα παιδιά σε συνδυασμό με την κατάλληλη υποστήριξη και συμβουλευτική προς τις οικογένειες.

Σε γενικές γραμμές η Πρώιμη Παρέμβαση χρησιμοποιεί τεχνικές από τα πεδία της φυσικοθεραπείας, της αναπτυξιακής ψυχολογίας, της εργοθεραπείας, της λογοθεραπείας και της εκπαίδευσης.

Τα παιδιά τα οποία μπορούν να ωφεληθούν από τις υπηρεσίες της Πρώιμης Παρέμβασης ανήκουν σε τρεις ομάδες:

1. Παιδιά που εμφανίζουν καταστάσεις με σαφή αρνητική επίπτωση στη νευρολογική τους εξέλιξη όπως είναι το σύνδρομο  Down και η Εγκεφαλική Παράλυση.
2. Παιδιά με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης νευρολογικών προβλημάτων λόγω οργανικών ή βιολογικών συνθηκών κατά την πρώτη νεογνική ηλικία, όπως είναι η προωρότητα και η μακρά παραμονή στις μονάδες εντατικής νοσηλείας.
3. Παιδιά που προέρχονται από χαμηλό κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον και ως εκ τούτου στερούνται τα σωστά ερεθίσματα.

Τα προγράμματα αυτά άρχισαν να εφαρμόζονται από τη δεκαετία του 1970 με πρωτεργάτες το ζεύγος Bobath από την Αγγλία. Αρχικά, αφορούσαν ομάδες παιδιών που είχαν δεχθεί τις αρνητικές επιδράσεις χαμηλού κοινωνικοπολιτιστικού περιβάλλοντος, που προέρχονταν από φτωχές και ασταθείς οικογένειες ή παιδιά με υποσιτισμό. Τα αποτελέσματα των παρεμβάσεων στους τομείς αυτούς υπήρξαν σε γενικές γραμμές ενθαρρυντικά. Αργότερα άρχισαν να συμπεριλαμβάνονται στα προγράμματα αυτά και παιδιά με οργανικές και γενετικά καθορισμένες νευροαναπτυξιακές διαταραχές, όπως το σύνδρομο Down και άλλα σύνδρομα. Και σε αυτές τις ομάδες η Πρώιμη Παρέμβαση φάνηκε να έχει θετική επίδραση στη νοητική και κινητική σφαίρα, γεγονός όμως το οποίο δεν υποστηρίχθηκε απόλυτα από όλες τις μελέτες και ιδίως αυτές με σωστό σχεδιασμό.

Τα προγράμματα Πρώιμης Παρέμβασης εξελίχθηκαν ως συγκεκριμένες θεραπευτικές πρακτικές από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και αυτό συνδυάστηκε με τη λειτουργία παγκοσμίως ειδικών μονάδων εντατικής νοσηλείας νεογνών, από τις οποίες αποφοιτούν όλο και περισσότερα πολύ μικρού έως και πάρα πολύ μικρού βάρους πρόωρα. Τα παιδιά αυτά είναι γνωστό ότι βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο για νευροαναπτυξιακές διαταραχές γενικά, συμπεριλαμβανομένης και της Εγκεφαλικής Παράλυσης.

Τα προγράμματα Πρώιμης Παρέμβασης επικεντρώνονται βασικά στη βελτίωση και στην προαγωγή των κινητικών δεξιοτήτων του παιδιού. Συγκεκριμένα, προάγουν τις κινητικοαισθητικές λειτουργίες και δεξιότητες, ενισχύουν την κινητική και αισθητηριακή ανάπτυξη, υποστηρίζουν το μυοσκελετικό και καρδιοπνευμονικό σύστημα και προετοιμάζουν την ομαλή και αποτελεσματική προσαρμογή του παιδιού στο περιβάλλον. Επίσης στοχεύουν στην καλή λειτουργία του οικογενειακού περιβάλλοντος ως σύνολο γύρω από το παιδί (γενικότερα). Ως εκ τούτου, η Πρώιμη Παρέμβαση μπορεί να θεωρηθεί σαν μια ομπρέλα που καλύπτει όλο το φάσμα ανάπτυξης της παιδικής ηλικίας.

Για να επιτευχθούν όλα αυτά απαιτούνται ειδικές δεξιότητες και επιστημονική κατάρτιση. Οι θεραπευτές που διαθέτουν τα προσόντα αυτά έχουν προσφέρει τις υπηρεσίες τους σε βρέφη, νήπια και παιδιά προσχολικής ηλικίας για πολλές δεκαετίες και η συμβολή τους στα προγράμματα της Πρώιμης Παρέμβασης είναι μέγιστης σημασίας. Κάνοντας κανείς μια ανασκόπηση στη βιβλιογραφία των μελετών που υπάρχουν γύρω από τα αποτελέσματα της Πρώιμης Παρέμβασης, κατακλύζεται από πολλά ερωτήματα τα οποία δεν είναι ακόμα σίγουρο ότι μπορούν απόλυτα να απαντηθούν. Υπάρχουν μελέτες καλά σχεδιασμένες, τυχαιοποιημένες που άλλες δείχνουν θετικά και άλλες ουδέτερα αποτελέσματα στην εφαρμογή της Πρώιμης Παρέμβασης κυρίως σε ομάδες υψηλού κινδύνου, όπως είναι τα πρόωρα πολύ μικρού βάρους γέννησης. Μια από αυτές προέρχεται από την Αυστραλία και δείχνει βελτιωμένες κινητικές δεξιότητες σε ομάδα πρόωρων σε σύγκριση με ομάδα παρόμοιων μαρτύρων που έλαβαν Πρώιμη Παρέμβαση κατά τους τέσσερις πρώτους μήνες της ζωής, ενώ μια άλλη εξίσου καλά σχεδιασμένη μελέτη προερχόμενη από την Αμερική, πιο πρόσφατη στο Pediatric Physical Therapy, δεν δείχνει να επηρεάζεται η κινητική εξέλιξη των πρόωρων στους τέσσερις μήνες (διορθωμένη ηλικία) σε σύγκριση με αυτά που έλαβαν θεραπεία. Οι συγγραφείς αναρωτιόνται εάν τυχόν η μακροπρόθεσμη εφαρμογή της Πρώιμης Παρέμβασης θα μπορούσε να φέρει θετικά αποτελέσματα. Το πρόβλημα είναι ότι στις μελέτες αυτές απ' ό, τι φαίνεται έχουν αποκλειστεί παιδιά με συγκεκριμένη εγκεφαλική παθολογία. Έχουν αποκλειστεί τα παιδιά με βαλβίδα λόγω υδροκέφαλου και παιδιά με τις συγγενής δομικές ανωμαλίες.

Το ερώτημα σήμερα όμως είναι εάν η Πρώιμη Παρέμβαση μπορεί να προλάβει ή να τροποποιήσει την κλινική εικόνα ή και να βελτιώσει την τελική έκβαση της Εγκεφαλικής Παράλυσης. Η Εγκεφαλική Παράλυση είναι μια διάγνωση η οποία δεν μπορεί να τεθεί εξαρχής. Οι πρώτες υποψίες τίθενται συνήθως στη βρεφική ηλικία ανάλογα με τις μεταβολές του μυϊκού τόνου, την παθολογική παραμονή αρχέγονων αντανακλαστικών και την κινητική δυσλειτουργία του παιδιού γενικότερα. Το ερώτημα βέβαια που γεννιέται είναι μήπως τελικά είναι σχετικά αργά να αρχίσει η Πρώιμη Παρέμβαση σε ένα βρέφος π.χ. 7-8 μηνών, αφού θα έχει ήδη σοβαρές ενδείξεις παθολογίας.

Μια μελέτη από την Αγγλία που βρήκαμε στην ιατρική και όχι φυσικοθεραπευτική βιβλιογραφία τυπωμένη στο Acta Pediatrica, είναι η πρώτη μελέτη που ασχολείται με την αποτελεσματικότητα της Πρώιμης Φυσικοθεραπευτικής Παρέμβασης πριν ακόμα εκφραστεί κλινικά η εγκεφαλική παράλυση. Στη μελέτη λοιπόν αυτή η φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση άρχισε νωρίς με κριτήριο την παρουσία και μόνο σοβαρών ευρημάτων στο νεογνικό υπέρηχο εγκεφάλου. Τα ευρήματα αυτά, όπως 4ου βαθμού εγκεφαλική αιμορραγία και κύστη περικοιλιακής λευκομαλάκυνσης, συνδέονται όπως είναι γνωστό με υψηλότατο στατιστικό κίνδυνο για εμφάνιση και εγκατάσταση Εγκεφαλικής Παράλυσης στο μέλλον. Παρόλα αυτά, 30 μήνες μετά την παρέμβαση δεν υπήρχε διαφορά στην κινητική εξέλιξη μεταξύ παιδιών που αντιμετωπίστηκαν με πρώιμη παρέμβαση και μαρτύρων. Είναι γεγονός ότι η Πρώιμη Παρέμβαση δεν μπορεί να αναπλάσει τους κατεστραμμένους νευρώνες παρόλο που βασίζεται στο ότι σε εποχή που ο εγκέφαλος έχει αυξημένη πλαστικότητα, όπως είναι οι πρώτοι μήνες της ζωής, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καλύτερα. Υπάρχουν σαφείς λόγοι που δυσκολεύουν την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας των μεθόδων της Πρώιμης Παρέμβασης στην Εγκεφαλική Παράλυση. Οι λόγοι αυτοί συνδέονται κυρίως με την ιδιαιτερότητα της Εγκεφαλικής Παράλυσης ως νόσου. Ξέρουμε ότι υπάρχει μια ποικιλομορφία κλινικών συμπτωμάτων ανάλογα με τον τύπο και τη μορφή.

Υπάρχουν παιδιά με ελαφριά συμπτωματολογία στα οποία η Πρώιμη Παρέμβαση θα είχε ελάχιστη συμμετοχή στη βελτίωσή τους και παιδιά με σοβαρότερα προβλήματα που η Πρώιμη Παρέμβαση θα είχε σημαντικότατη δράση στη βελτίωσή τους. Επίσης ένας άλλος παράγοντας είναι η παρουσία συνοδών προβλημάτων, δηλαδή εάν το παιδί έχει νοητική υστέρηση ή νευροαισθητηριακά προβλήματα, σαφώς η έκβαση επιβαρύνεται παρά την Πρώιμη Παρέμβαση. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι σε πολλές μελέτες δεν συμπεριλαμβάνονται ομάδες παιδιών που δεν έλαβαν παρέμβαση για σύγκριση. Αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί γιατί τελικά η πρώιμη φυσικοθεραπευτική παρέμβαση έχει μπει σαν δυναμική καθημερινή πράξη στην αντιμετώπιση των παιδιών με Εγκεφαλική Παράλυση και ως εκ τούτου φαίνεται ότι δεν είναι ηθικό να μην τους παρέχει κανείς τις δυνατότητες ή τις ευκαιρίες  τουλάχιστον βελτίωσης – αν όχι εξομάλυνσης. Τέλος, ένας ακόμη κυρίως λόγος που δυσκολεύει την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων είναι μεθοδολογικά προβλήματα και αξιολογητικές κλίμακες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η κάθε μελέτη έχει το δικό της σχεδιασμό, υπάρχουν μελέτες που σταματούν να βλέπουν τα αποτελέσματα της Πρώιμης Παρέμβασης σε ένα πρώιμο στάδιο 6 μηνών και άλλες που προεκτείνουν την αξιολόγηση μέχρι 30 μηνών.

Είναι πλέον γνωστό πως η εξέλιξη των παιδιών με Εγκεφαλική Παράλυση γίνεται με πολύ αργό ρυθμό, ιδιαίτερα σε αυτά που οι κινητικές και διανοητικές λειτουργίες έχουν επηρεαστεί σοβαρά. Ως εκ τούτου είναι πιο ρεαλιστικό να αναμένουμε μακροπρόθεσμα και όχι βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα από τη θεραπεία. Πιστεύεται τελικά ότι η Πρώιμη Παρέμβαση μπορεί να λειτουργήσει εάν την προσφέρουμε για μακρότερο χρονικό διάστημα. Επίσης ένα άλλο πρόβλημα είναι οι αξιολογητικές κλίμακες για τη μέτρηση του επιθυμητού αποτελέσματος. Φαίνεται ότι όσο πιο αδρές είναι οι αξιολογητικές κλίμακες, και μιλάμε για το Bailey’s ή το Griffith’s τα οποία ουσιαστικά είναι αναπτυξιακά τεστ, τόσο δυσκολότερο είναι να φανούν οι λεπτές μεταβολές στην εξέλιξη και κυρίως στην κινητική ωρίμανση ενός παιδιού. Όταν χρησιμοποιήθηκαν στις μελέτες πιο ευαίσθητες αξιολογητικές κλίμακες, όπως το Alberta και πρόσφατα το TIMP, φαίνεται ότι παρόλο που το στατιστικό αποτέλεσμα δεν ήταν απόλυτα σημαντικό, υπήρχε μια τάση βελτίωσης της βαθμολογίας γενικότερα για τα παιδιά που έλαβαν Πρώιμη Παρέμβαση. Ασχέτως με τα αποτελέσματα των διαφόρων μελετών, για εμάς που ασχολούμαστε με την Πρώιμη Παρέμβαση η πραγματικότητα είναι η εξής:

Τα προγράμματα της Πρώιμης Παρέμβασης:

• Αποτελούν θεραπευτικές, φιλικές παρεμβάσεις για βρέφη με ενδείξεις βλάβης ΚΝΣ.
• Υποστηρίζουν τη φυσική ανάρρωση του ΚΝΣ υποβοηθώντας την πλαστικότητα.
• Προγραμματίζουν σωστή εγγραφή περιφερικών κινητικο-αισθητικών πληροφοριών στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο.
• Υποβοηθούν την ομαλότερη λειτουργία του νευρομυϊκού συστήματος.
• Ευαισθητοποιούν την οικογένεια στο νευρολογικό πρόβλημα του παιδιού & εξασφαλίζουν τη θετική συμμετοχή της.

Όμως υπάρχει και η αμφισβήτηση για τα προγράμματα της Πρώιμης Παρέμβασης ότι δεν θεραπεύουν ριζικά την Εγκεφαλική Παράλυση, δεν αναπλάθουν και δεν αντικαθιστούν κατεστραμμένους νευρώνες και τελικά δε φαίνεται να επηρεάζουν δραστικά την τελική έκβαση αν εφαρμοστούν συχνότερα πχ. σε καθημερινή βάση.

Βασικό ερώτημα που θα μπορούσε κανείες να θέσει είναι αν υπάρχουν και αρνητικές επιπτώσεις από την πρώιμη παρέμβαση.

Στο παιδί το ίδιο σαφώς όχι. Υπάρχει όμως περίπτωση, και αυτό αναφέρεται βιβλιογραφικά, να προκαλέσουμε επιπρόσθετη συναισθηματική φόρτιση στους γονείς που βρίσκονται ήδη στη δύσκολη θέση να μεγαλώνουν ένα παιδί με νευρολογικά προβλήματα. Επειδή η παρέμβαση αρχίζει σε μια πρώιμη ηλικία όπου η διάγνωση δεν είναι σαφής, οι γονείς δυσκολεύονται ακόμη περισσότερο να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητά της. Οι θεραπευτές οφείλουμε να τους στηρίζουμε με συνέπεια, φροντίδα και αισιοδοξία αφήνοντας στους γιατρούς το ρόλο της ανακοίνωσης της διάγνωσης. Άλλη μια αρνητική επίπτωση που αναφέρεται στις Αμερικάνικες μελέτες είναι η επίπτωση του κόστους της πρώιμης παρέμβασης στα ασφαλιστικά ταμεία ή στην τσέπη των ίδιων των γονιών. Μπορεί να πάρει λίγο χρόνο, αλλά είναι κοινή πεποίθηση πως η επιστημονικά τεκμηριωμένη φυσικοθεραπεία μπορεί και θα γίνει μια πραγματικότητα. Τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα επιτυγχάνονται όταν τίθενται συγκεκριμένοι στόχοι και όταν υπάρχει συνεργασία με τους γονείς και τους υπόλοιπους θεράποντες. Από την άλλη, η ύπαρξη ορισμένων υπηρεσιών, όπως η Πρώιμη Παρέμβαση, θεωρείται πια δεδομένη, ακόμη και αν οι καταλληλότεροι μέθοδοι αποτίμησής τους δεν έχουν ακόμα βρεθεί.

Υδροθεραπεία σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση

Ο όρος εγκεφαλική παράλυση (Ε.Π.) αναφέρεται σε μια ομάδα παθήσεων, στις οποίες υπάρχουν διαταραχές της ανάπτυξης της κίνησης ή στάσης που οφείλονται σε βλάβη εκείνων των περιοχών του εγκεφάλου που ελέγχουν τη λειτουργία των μυών και προκαλούν την παθολογική δραστηριότητά τους. Τα αίτια είναι λοίμωξη, εγκεφαλική αιμορραγία, περιγεννητική ασφυξία, τραυματισμός του κρανίου κατά ή μετά τη γέννηση. Υπάρχουν 3 μορφές της εγκεφαλικής παράλυσης ,η σπαστική μορφή, η δυστονική (εξωπυραμιδική αθέτωση) και η ατονική (αταξία). 

Η άσκηση στο νερό είναι μια ελκυστική μορφή άσκησης για τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση. Η πλευστότητα του νερού μειώνει την επίδραση της βαρύτητας και παρέχει αυξημένη υποστήριξη της σωστής θέσης . Αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να επιτρέψουν στα παιδιά με Ε.Π. να ασκηθούν στο νερό με περισσότερη ελευθερία απ’ ότι στην ξηρά. Οι ανθεκτικές δυνάμεις της πλευστότητας και της έλξης επιτρέπουν ποικίλες αερόβιες δραστηριότητες και δραστηριότητες δύναμης που μπορούν να τροποποιηθούν εύκολα για να διευκολύνουν ένα ευρύ φάσμα κινητικών ικανοτήτων των παιδιών με Ε.Π.

Ένα ακόμη όφελος της άσκησης στο νερό είναι τα μειωμένα επίπεδα φόρτισης των αρθρώσεων, παρέχοντας ένα ευχάριστο περιβάλλον για τα παιδιά με ασταθείς αρθρώσεις. Παρά τα θεωρητικά οφέλη της άσκησης στο νερό για τα παιδιά με Ε.Π, λίγη έρευνα έχει γίνει για τις επιδράσεις της. Αν και οι μελέτες που περιγράφουν τις επιδράσεις της θεραπείας στο νερό υπάρχουν, λίγες μελέτες έχουν αξιολογήσει τα αποτελέσματα άσκησης στο νερό. Πρόσθετη έρευνα απαιτείται για να αξιολογηθούν οι επιδράσεις διαφορετικών διαρκειών, εντάσεων, και συχνοτήτων της άσκησης στο νερό για τα επίπεδα φυσικής κατάστασης των παιδιών με το Ε.Π. 

Η κατάλληλη θερμοκρασία του νερού για θεραπευτικούς σκοπούς θεωρείται στους 33-35° C. Με την εμβύθιση του ασθενούς σε ζεστό νερό σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες χαρακτηριστικές ιδιότητες του νερού προάγεται η μυϊκή χαλάρωση, μειώνεται ο μυϊκός σπασμός και η σπαστικότητα, ενώ μειώνεται η ευαισθησία στον πόνο διευκολύνοντας έτσι την επίτευξη των στόχων της αποκατάστασης.

Θεραπευτικά οφέλη της Υδροθεραπείας

• Προάγει τη μυϊκή χαλάρωση
• Μειώνει την ευαισθησία στον πόνο
• Μειώνει το μυϊκό σπασμό και την σπαστικότητα
• Αυξάνει την ευκολία κίνησης της άρθρωσης βελτιώνοντας και
διατηρώντας την τροχιά των δύσκαμπτων αρθρώσεων
• Ειδικές θεραπευτικές ασκήσεις μπορούν να ξεκινήσουν πιο γρήγορα επισπεύδοντας τον χρόνο της αποκατάστασης και προλαμβάνοντας επιπλοκές
• Αυξάνει τη μυϊκή δύναμη στις περιπτώσεις υπερβολικής αδυναμίας
• Μειώνει τις βαρυτικές δυνάμεις 

• Βελτιώνει την περιφερική και λεμφική κυκλοφορία συμβάλλοντας έτσι στην απορρόφηση οιδημάτων και αιματωμάτων
• Βελτιώνει την κιναισθησία του σώματος και την σταθερότητα του κορμού

• Βελτιώνει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση του ασθενούς 

• Βοηθά στην απόκτηση της ισορροπίας και βελτιώνει την νευρομυική συναρμογή διευκολύνοντας την λειτουργική αποκατάσταση και ανεξαρτητοποίηση του ασθενούς.

Halliwick Method

Το 1949 οι James και Phyl McMillan ανέπτυξαν το σύστημα Halliwick για να διδάξουν κολύμβηση σε άτομα με αναπηρίες. Ο James Mc Millan ήταν μηχανικός και δάσκαλος κολύμβησης και προπονητής. Η κατανόηση των αρχών της υδροστατικής και υδροδυναμικής, του επέτρεψε να συνειδητοποιήσει τα προβλήματα ισορροπίας και κίνησης στο νερό, που βιώνοντας από άτοκα µε βαριές αναπηρίες. Ο Mc Millan και η σύζυγός του Phyl εργάστηκαν µε κορίτσια µε αναπηρίες από το σχολείο Halliwick στο Βόρειο Λονδίνο και αυτό το σχολείο έδωσε το όνομα του στη Μέθοδο.. Ξεκίνησε με βασικό σκοπό να βοηθήσει τα άτομα με ειδικές ανάγκες να αποκτήσουν ανεξαρτησία και να μπορούν να κολυμπούν με ασφάλεια 

Η μέθοδος δίνει έμφαση στις ικανότητες του ασθενούς μέσα στο νερό και όχι στις ανικανότητές του πάνω στη γη. Ο ασθενής συγκρατείται από τον φυσιοθεραπευτή και ισορροπεί στο νερό ενώ προοδευτικά ελευθερώνεται με σκοπό να εκπαιδευτεί στην ισορροπία και τον έλεγχο της στάσης του σώματος του. Ο Θεραπευτής συστηματικά προσθέτει στο πρόγραμμα πιο πολύπλοκες και στροφικές κινήσεις με σκοπό να εκπαιδεύσει τον ασθενή στο κολύμπι και να τον βοήσει στον νευρομυικό συντονισμό των κινήσεων του. 

Ο κανονισμός αυτής της θεραπευτικής μεθόδου περιλαμβάνει τα εξής 10 σημεία.

1. Ψυχολογική – πνευματική προσαρμογή (έλεγχος αναπνοής), χαλάρωση.
2. Έλεγχος των τοξοειδών και περιστροφικών κινήσεων.
3. Έλεγχος των εγκαρσίων και περιστροφικών κινήσεων.
4. Έλεγχος των κατά μήκους περιστροφικών κινήσεων.
5. Έλεγχος των συνδυασμένων περιστροφικών κινήσεων με ταυτόχρονη διατήρηση της ισορροπίας.
6. Ασκήσεις ώθησης και χαλάρωσης.
7. Ισορρόπηση κατά την διάρκεια ήρεμης στάσης.
8. Κολύμβηση σε δύνες.
9. Εκτέλεση απλών εμπρόσθιων κινήσεων, εκτέλεση εκτεταμένων εμπρόσθιων κινήσεων.
10. Εκμάθηση αυτόνομης κολύμβησης – χαλάρωσης.

Συμπερασματικά, σαν μορφή θεραπείας, η άσκηση μπορεί να ωφελήσει τα παιδιά με το Ε.Π βελτιώνοντας την μυϊκή δύναμη, την καρδιαγγειακή λειτουργία, και την βελτίωση των αδρών κινητικών δεξιοτήτων. Η άσκηση στο νερό είναι μια ελκυστική μορφή άσκησης για τα παιδιά με το Ε.Π λόγω των μοναδικών ιδιοτήτων του νερού που μπορούν να μειώσουν τους κινδύνους που συνδέονται με την φόρτιση των αρθρώσεων, και μπορούν να επιτρέψουν σε ένα παιδί στο να συμμετέχει ευκολότερα σε πιο έντονες δυναμικές και αερόβιες δραστηριότητες από τη από την άσκηση στην ξηρά.

Αναφορές:

Association of Swimming Therapy (1992). Swimming for People with Disabilities. London, UK:
A.C. Black..

Grosse, S. (2005) Halliwick techniques: enhancing aquatics for individuals with disabilities.
American Journal of Recreation Therapy, 4(2), 7-12. 

Μέθοδο Halliwick

Οι κολυμβητές εκπαιδεύονται ένας προς έναν, εκπαιδευτής και κολυμβητής, μέχρις ότου επιτευχθεί η απόλυτη ανεξαρτησία. Το ζεύγος εκπαιδευτής - κολυμβητής γίνεται µία μονάδα σε µία ομαδική δραστηριότητα, ώστε ο κολυμβητής να κερδίζει τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής αλληλεπίδρασης µε τους όμοιους του, ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνει τη διακριτική, αλλά συνεχή επίβλεψη του ιδιαίτερου εκπαιδευτή του.

Μέσω των παιχνιδιών, που είναι κατάλληλα για την ηλικία και τις δυνατότητές τους, οι ομάδες ενημερώνονται για τις ιδιότητες και την συμπεριφορά του νερού και μαθαίνουν πώς να ελέγχουν τα δικά τους προβλήματα ισορροπίας.

Η παρεχόµενη σωστή υποστήριξη από τον εκπαιδευτή επιτρέπει στον κολυμβητή να αποκτήσει εμπειρίες κίνησης που ίσως να µην έχει δοκιμάσει στο έδαφος. Αφού επιτευχθεί η αρχική νοητική προσαρμογή στο νερό και μαθευτούν οι αρχές του ελέγχου της ισορροπίας, οι κολυμβητές φτάνουν σε ένα επίπεδο που είναι προετοιµασµένοι να απεξαρτηθούν από την επαφή του εκπαιδευτή. Τώρα, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους, μπορούν να βιώσουν την απόλυτη ανεξαρτησία της κίνησης.

Οι κολυμβητές διδάσκονται πώς να διατηρήσουν µια ασφαλή θέση αναπνοής, πως να ανακτήσουν αυτή τη θέση από άλλη θέση και πως να ελέγχουν την εκπνοή όταν το πρόσωπο είναι µέσα στο νερό.

Εξοικειώνονται µε όλες τις πιθανές περιστροφές του σώματος και μαθαίνουν πώς να αρχίζουν, να ελέγχουν και να σταματούν αυτές τις περιστροφές όταν θέλουν.

Η δύναμη της άνωσης, ο στροβιλισμός και η αντίσταση στη κίνηση µελετώνται, μαζί µε τις επιδράσεις του µετάκεντρου. Το αποτέλεσμα είναι ένας ασφαλής κολυμβητής του οποίου η αυτοπεποίθηση βασίζεται τόσο στην ορθή γνώση του νερού όσο και στη δυνατότητα να ελέγχει τις κινήσεις του μέσα στο νερό.



ιστορία της μεθόδου..

Το 1949 οι James και Phyl McMillan ανέπτυξαν το σύστημα Halliwick για να διδάξουν κολύμβηση σε άτομα με αναπηρίες. Ο James Mc Millan ήταν μηχανικός και δάσκαλος κολύμβησης και προπονητής. Η κατανόηση των αρχών της υδροστατικής και υδροδυναμικής, του επέτρεψε να συνειδητοποιήσει τα προβλήματα ισορροπίας και κίνησης στο νερό, που βιώνοντας από άτοκα µε βαριές αναπηρίες. Ο Mc Millan και η σύζυγός του Phyl εργάστηκαν µε κορίτσια µε αναπηρίες από το σχολείο Halliwick στο Βόρειο Λονδίνο και αυτό το σχολείο έδωσε το όνομα του στη Μέθοδο.

Ο πρώτος όμιλος κολύμβησης, οι "Πιγκουΐνοι του Halliwick" (Halliwick Penguins), ιδρύθηκε το 1950 και δεχόταν άτοκα µε διάφορες μορφές κινητικής, νοητικής και αισθητηριακής δυσλειτουργίας. Ήταν µια αμιγής εθελοντική ομάδα: γονείς, συγγενείς και φίλοι των κολυμβητών εκπαιδεύονταν ως εκπαιδευτές και βοηθοί. Ο Oργανισµός Θεραπευτικής Κολύμβησης (αργότερα ονομάσθηκε Οργανισμός Θεραπευτικής Κολύμβησης Halliwick) ιδρύθηκε το 1952. Το Μέθοδος Halliwick επεκτάθηκε σε όλη την Βρετανία, ο Mac κλήθηκε στην ηπειρωτική Ευρώπη να επεκτείνει το έργο δίνοντας διαλέξεις σε πολλές άλλες χώρες.

Για αρκετό χρονικό διάστηκα η μέθοδος συνεχιζόταν σε ψυχαγωγικού τύπου κολυμβητικούς ομίλους. Ωστόσο, οι επαγγελματίες του χώρου σύντομα αντιλήφθηκαν ότι το Σύστημα Halliwick θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά, έτσι ομάδες Halliwick δημιουργηθήκαν σε νηπιαγωγεία, ειδικά σχολεία, κέντρα εκπαίδευσης για άτομα µε μαθησιακές δυσκολίες και νοσοκομεία.

Ο James Mc Millan πέθανε το 1994, Ενώ ετοιμαζόταν να λανσάρει τον Διεθνή Οργανισμό Halliwick. Σκοπός του για το Διεθνή Οργανισμό ήταν η ακόμα μεγαλύτερη επέκταση του Συστήματος Halliwick και των μεθόδων του. Ο Διεθνής Οργανισμός Halliwick ιδρύθηκε το 1994. Η Phyl Mac Millan απεβίωσε το 2003. Ως το θάνατο της, είχε ενεργό ανάμειξη τόσο στο Διεθνή Οργανισμό, όσο και στον Κολυμβητικό Όμιλο "Πιγκουΐνοι του Halliwick".


www.halliwickingreece.blogspot.com

Το "μεγάλο" μικρό μου θαύμα!!!!

Το ¨μεγάλο" μικρό μου θαύμα στη ζωή μου δεν είναι κανένα άλλο εκτός απο το Νικόλα. Φυσικά για όλους τους γονείς τα παιδιά τους είναι το ίδιο αλλά νοιώθω οτι παιδιά σα το Νικόλα είναι κυριολεκτικά ένα θαύμα..


Η αλήθεια είναι οτι τρέχω και δε προλαβαίνω με το φαγητό του, με το νερό του, τις θεραπείες και ο χρόνος για ξεκούραση ελάχιστος. Βέβαια σιγά σιγά αποδίδουν καρπούς τα όσα κάνουμε για το Νικόλα. Ξεκινήσαμε να ορθοστατούμε ήρεμα χωρίς φωνές, αν και τα ναρθηκάκια δεν είναι το καλύτερο μας κομμάτι. Πετύχαμε το στηρίζετε στα αντιβραχιόνια και να σηκώνετε για λίγο στις παλάμες του και κάποιες φορές γυρνάει μόνος του απο μπρούμυτα ανάσκελα κάνοντας μόνος του όλη τη κίνηση (μετά απο συνεχόμενα δικά μου ρολαρίσματα).


Το καλύτερο νέο απο όλα είναι οτι επιτέλους φτάσαμε τα  10 κιλά και ξεπεράσαμε τη στασιμότητα  που είχαμε στη περίμετρο κεφαλής και στο ύψος!!!! Βέβαια για να καταφέρουμε τα τελευταία γραμμάρια έριξα πολύ ιδρώτα αφού απο τις αρχές Ιουνίου τρώει και δεύτερο γεύμα πολτού που τις περισσότερες φορές είναι φρούτα!!!! Οοοο ΝΑΙ ξεκινήσαμε τα φρούτα. Μήλο, αχλάδι, μπανάνα, αβοκάντο, κρέμα γάλακτος και φυσικά το αγαπημένο συστατικό ελαιόλαδο!!! Η αλήθεια είναι οτι όταν το διάβασα μου ήρθε μια αναγούλα αλλά απο μυρωδιά σκίζει και η γεύση είναι ουδέτερη προς το γλυκό. Βέβαια ξεκίνησε το εντατικό μέτρημα ζαχάρου για να μην ξεφύγουμε στις τιμές αλλά και χορήγηση διαλύματος για την ασβεστοουρία, την πρώτη μας σοβαρή παρενέργεια της Δίαιτας. 


ΧΑΛΑΛΙ και ξανά ΧΑΛΑΛΙ για όλα 500 μέρες χωρίς σπασμούς και σε 35 μέρες 1 χρόνος χωρίς αντιεπιλιπτικά φάρμακα αλλά και κάθε είδους φαρμάκου!!!! Αυτά σκέφτομαι κάθε μέρα και τεντώνω τα όρια της υπομονής, ανοχής και αντοχής. Μαζεύω κουράγιο και ξανά προς τον αγώνα τραβώ!!!

H αλήθεια για τα όρια

Που βρίσκεται η αλήθεια για τα όρια; Είναι κοντά στην εμμονή και τον ψυχαναγκασμό ή πιο κοντά στην άνευ όρων αγάπη και την καταπάτηση της ελευθερίας του άλλου;

Τι σημαίνουν για μας τα όρια;

Μιλώντας πιο συγκεκριμένα για τη σχέση γονέων - παιδιών, η ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε την αναγκαιότητα των ορίων εμφανίζεται ακόμα πιο επιτακτική. Πολλές φορές, αρνούμαστε να βάλουμε όρια και κανόνες στα παιδιά μας, γιατί πιθανότατα δεν θέλουμε να τα δυσαρεστήσουμε, ή φοβόμαστε τι θα γίνει μετά, ή πολύ απλά δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε την πιθανότητα της μη υπακοής από τα παιδιά. Πριν ξεκινήσουμε οτιδήποτε άλλο, ας σκεφτούμε λοιπόν για εμάς τους ίδιους τι σημαίνει να βάζουμε όρια, να αρνούμαστε να "χαλάσουμε χατίρι" στα παιδιά, να υποκύπτουμε στις επιθυμίες των άλλων, να βάζουμε ως προτεραιότητα τις ανάγκες των παιδιών, και στο τέλος, τι σημαίνει για εμάς η ίδια η λέξη "όχι". Για άλλους σημαίνει επιβολή ισχύος, για άλλους δυσαρέσκεια. Για μας;

Γιατί χρειαζόμαστε τα όρια;

Τα παιδιά χρειάζονται τα όρια, προκειμένου να αισθάνονται ασφαλή, να αισθάνονται ότι υπάρχει κάποιος κανόνας, και ακόμα καλύτερα κάποιος ενήλικας που θεσπίζει αυτό τον κανόνα, ο οποίος το προστατεύει, το προσέχει και μπορούν να στηριχτούν πάνω του. Με άλλα λόγια, τα όρια βοηθούν το παιδί:

-να συνειδητοποιήσει τις συνέπειες των πράξεών του

-να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του και τις δυνατότητές του

-να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του

-να αποκτήσει καλές δεξιότητες επικοινωνίας με τους γύρω του

-να αποκτήσει σεβασμό

-να νιώθει ασφαλές

-να είναι πιο ήρεμο

-να προσαρμόζεται καλύτερα σε νέες καταστάσεις

-να έχει μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση

-να αφήνει ελεύθερο χρόνο στους γονείς του να ηρεμήσουν και να αφοσιωθούν στο χτίσιμο της σχέσης τους

Πώς πετυχαίνουμε τα όρια;

-Η σημασία της θετικής διατύπωσης

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε γιατί δεν υπακούει το παιδί αφού του είπαμε ξεκάθαρα τι να μην κάνει. Ναι, αλλά του είπαμε τι να κάνει; Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να σκεφτόμαστε θετικά και να διατυπώνουμε τις προτάσεις μας με θετικό τρόπο, όπως για παράδειγμα, αντί για "Μην χοροπηδάς πάνω στο κρεβάτι σου", είναι προτιμότερο να του πούμε "Σε παρακαλώ, κατέβα από το κρεβάτι σου, γιατί μπορεί να χτυπήσεις". Με αυτό τον τρόπο, καταλαβαίνει τις συνέπειες των πράξεών του, ακούει κάποιον να του μιλάει με ήπιο και ευγενικό τρόπο - κι έτσι μαθαίνει κι αυτό να μιλάει έτσι- και έχουμε περισσότερες πιθανότητες να σταματήσει να το κάνει.

-Όχι στα πολλά "όχι"

Επιλέξτε τις μάχες που θέλετε να δώσετε με τα παιδιά σας και επιμείνετε σε αυτές. Δεν οφελεί να περιορίζετε τα παιδιά για το καθετί και πίσω από κάθε πράξη τους να βρίσκεται μία πληθώρα κανόνων. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε την αναγνώριση της "παιδικότητας των παιδιών", δηλαδή το χαρακτήρα της ηλικιακής και αναπτυξιακής φάσης που βρίσκονται, όπου λίγο ή πολύ εξερευνούν και μαθαίνουν τον κόσμο. Άρα, ιεραρχήστε τα θέματα για τα οποία θέλετε να διεκδικήσετε μία συγκεκριμένη συμπεριφορά από τα παιδιά, και για τα λιγότερο σημαντικά θέματα ας είμαστε περισσότερο ανεκτικοί.

ΑΣΚΗΣΗ: Πολλές φορές βοηθάει να θεσπίζουμε ένα "επίσημο" σύστημα κανόνων με τα παιδιά, για το οποίο θα έχουμε συμφωνήσει από κοινού και θα το έχουμε αναρτήσει σε εμφανές σημείο μέσα στο σπίτι. Εφαρμόστε λοιπόν σε αυτόν τον πίνακα 3 ζώνες συμπεριφοράς: την πράσινη όπου τα παιδιά έχουν ελευθερία κινήσεων, την κίτρινη όπου τα παιδιά θα πρέπει να συζητούν με τους γονείς προκειμένου να τους επιτραπούν οι δραστηριότητες αυτής της κατηγορίας και η κόκκινη όπου οι κανόνες αυτής της κατηγορίας δεν διαπραγματεύονται.

-Τιμωρία ή συνέπεια;

Η τιμωρία συνήθως συνδέεται με επιβολή εξουσίας του ενήλικα πάνω στο παιδί και σπάνια έχει σχέση με τη λανθασμένη συμπεριφορά του παιδιού. Ακόμα κι όταν η τιμωρία δεν είναι σωματική αλλά συναισθηματική, το παιδί μπορεί να πληγωθεί εξίσου βαθιά. Μην ξεχνάτε επίσης ότι όταν χτυπάτε το παιδί σας, το κάνετε να σας φοβάται, το μαθαίνετε στην τυφλή υπακοή και του δίνετε ένα κακό παράδειγμα για μίμηση. Η σωματική ποινή είναι πιθανό να αναστείλει αλλά όχι να εξαλείψει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά, σε αντίθεση με το δικό μας απώτερο στόχο που είναι να κάνουμε το παιδί να ΘΕΛΕΙ να συμπεριφέρεται σωστά, και όχι να φοβάται για να το κάνει. Αντίθετα, η συνέπεια είναι άμεση, έχει σχέση με την ανεπιθύμητη συμπεριφορά, στηρίζεται στην επικοινωνία των δύο μελών, εμπεριέχει σεβασμό και αναγνώριση των δικαιωμάτων τόσο του παιδιού όσο και του γονέα, και τέλος, δίνει στο παιδί τη δυνατότητα της επιλογής, π.χ. Αν τελειώσεις τα μαθήματά σου, θα μπορέσεις να παίξεις. Εσύ επιλέγεις τι θα κάνεις.

-Αιτιολόγηση των αποφάσεων

Τις αναίτιες αποφάσεις και τιμωρίες των γονιών τους ("-Γιατί να μην το κάνω;-Γιατί έτσι!") τα παιδιά τις αντιλαμβάνονται ως επίδειξη αδιαφορίας ή έλλειψη ευαισθησίας από τους γονείς τους. Όμως το να ζητούν εξηγήσεις είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους και απαραίτητο μέσο για την προσαρμογή τους στη ζωή. Επομένως, την επόμενη φορά που θα επιλέξει μία ακατάλληλη στιγμή για μας να του δώσουμε εξηγήσεις, αντί να το απορρίψουμε, ας του δώσουμε μία απλή και κατανοητή εξήγηση κι έτσι θα το βοηθήσουμε να εσωτερικεύσει τους κανόνες αυτούς γιατί θα έχουν και τα ίδια πειστεί για την αναγκαιότητά τους.

-Χρήσιμες τεχνικές

1. Προτείνετε εναλλακτικές στο παιδί προκειμένου να επεξεργάζεται και τις δικές του ιδέες. Σε μικρότερη ηλικίας παιδί, προτείνετε δύο εκδοχές, τη σωστή και τη λάθος με τις αντίστοιχες συνέπειες, προκειμένου να καταλάβει τι είναι σωστό και τι λάθος.

2. Καθιερώστε το τραπέζι της ειρήνης, όπου εκεί θα βρίσκεστε για να συζητήσετε το πρόβλημα το οποίο χρήζει συζήτησης κι εκεί θα επιλύονται οι διαφορές.

3. Συμφωνήστε ότι όταν θα υπάρχει εκνευρισμός και ένταση, θα δίνετε TIME OUT στο μέλος που φαίνεται να είναι εκτός εαυτού. Δεν θα θέλατε να διαπραγματευτείτε τους κανόνες μέσα σε κλίμα αναστάτωσης και θυμού, γιατί υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να υποχωρήσετε και θα πείτε πράγματα τα οποία ενδέχεται να μετανιώσετε. Δώστε λίγο χρόνο (1 λεπτό για κάθε ηλικιακό έτος) στο παιδί αλλά και σε σας για να ηρεμήσετε.

της Βάσιας Σαραντοπούλου, ψυχολόγου

 http://vassiasarantopoulou.blogspot.com

Κρίσεις και ξεσπάσματα οργής

Οι έμπειροι γονείς ξέρουν ότι τα ξεσπάσματα οργής συμβαίνουν πάντα την πιο απίθανη στιγμή, όπως για παράδειγμα την ώρα που συναντάμε έναν γείτονα, στη μέση του δρόμου ή στο σουπερμάρκετ.

Έχετε αργήσει στη δουλειά και ο δίχρονος γιος σας αρνείται να δεθεί στο κάθισμα του αυτοκινήτου... περιμένετε επισκέψεις και το νήπιο αποφασίζει να δείξει το χειρότερό του εαυτό...

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκέφτεστε όταν το παιδί σας έχει ξεσπάσματα οργής είναι πως συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες. Μερικοί γονείς αντιδρούν υπερβολικά γιατί θέλουν να αποδείξουν σ' αυτούς που τους παρακολουθούν ( καμιά φορά μόνο στη φαντασία τους) ότι έχουν τον έλεγχο. Σκεφτείτε όμως πως πράξεις που γίνονται από αμηχανία δεν μπορεί να είναι για το καλό των παιδιών σας. Αφοσιωθείτε στον στόχο σας: Να τα βοηθήσετε να ηρεμήσουν.

Όταν το παιδί σας έχει ένα ξέσπασμα οργής, το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να παραμείνετε ήρεμοι, να τον/την προστατέψετε από το να χτυπήσει τον εαυτό του ή τους άλλους και να μάθει να ελέγχει τις αντιδράσεις του/της για να μπορέσει να ηρεμήσει. Αν είναι εύκολο, βάλτε τον σ' ένα δωμάτιο όπου μπορεί να ξεσπάσει πιο εύκολα. Μην αναβάλετε αυτή την στιγμή για αργότερα, προσπαθώντας να τελειώσετε τις δουλειές σας, δεν θα καταφέρετε τίποτα. Μην ξεχνάτε ότι αργά ή γρήγορα θα ηρεμήσει και θα επικρατήσει ησυχία στο σπίτι.

Τι έφταιξε

Τα επεισόδια αυτά είναι πολύ επώδυνα για όποιον τα ζει. Όταν όμως τελειώσει ένα τέτοιο επεισόδιο, αφιερώστε λίγο χρόνο για να σκεφτείτε μπορεί να το προκάλεσε. Δείτε το από τη δική του πλευρά. Μήπως συνέβησαν κάποιες αλλαγές στη ζωή του το τελευταίο διάστημα; Μήπως χρειάστηκε κάποιος επαναπροσδιορισμός του προγράμματος του; Μήπως είναι άρρωστο; Κάποιες φορές, μια συζήτηση με ένα φίλο, με τον/την σύζυγο σας ή με κάποιο στενό συγγενικό πρόσωπο να βοηθούσε να ρίξετε περισσότερο φως στην κατάσταση. Αν τα ξεσπάσματα είναι πολύ συχνά, μιλήστε στον παιδίατρό σας για να σας παραπέμψει στον ειδικό.

Τι να κάνετε

Στρατηγικές για να αποφεύγετε τη εμφάνιση ή την επανεμφάνιση των ξεσπασμάτων οργής.

• Ελαττώστε τις καταστάσεις που σας αναγκάζουν να λέτε «όχι» και αποθηκεύστε αντικείμενα που σπάνε.

• Χρησιμοποιείστε την απόσπαση προσοχής: Όταν η ένταση ανεβαίνει, οδηγήστε την προσοχή του παιδιού σας σε μια πιο αποδεκτή δραστηριότητα.

• Παρουσιάστε επιλογές μέσα στα όρια του αποδεκτού π.χ. «θέλεις να φορέσεις τις μπλε ή τις κόκκινες πιτζάμες σου;

• Διαλέξτε σε ποιες διαφωνίες θα δώσετε περισσότερο επιμονή: Όσο πιο σημαντικό το θέμα, τόσο περισσότερο πρέπει να επιμείνετε στην αρχική σας άποψη.

• Όταν το μικρό παιδί σας ξεσπάσει, μείνετε κοντά του, για να σας βλέπει και συνεχίστε τη καθιερωμένη σας ασχολία Μερικά παιδιά χρειάζονται να τα κρατάς αγκαλιά για να αποκτήσουν τον έλεγχο.

• Για ένα μεγαλύτερο παιδί, καθιερώστε τον κανόνα να πηγαίνει στο δωμάτιο του για να ηρεμήσει.

• Σκεφτείτε ότι πολλές φορές δεν μπορείτε να το βοηθήσετε γιατί δεν ελέγχετε τα δικά σας συναισθήματα.

• Η σωματική τιμωρία δεν είναι η λύση, μην αφήνετε κανένα να χτυπά το παιδί σας ή το παιδί σας να χτυπά κάποιον άλλο.

• Χρησιμοποιείστε εκφράσεις όπως « έχεις χάσει τον έλεγχο» αντί για «είσαι ένα κακό παιδί» και επιβραβεύστε τον όταν καταφέρει να το ελέγξει.

• Όταν τελειώσει ένα επεισόδιο ξεσπάσματος, το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι ξεκινάμε από την αρχή και πως όποιο και να ήταν το αρχικό του αίτημα, δεν πρέπει να του το ικανοποιήσουμε, διαφορετικά τα ξεσπάσματα θα γίνουν τρόπος χειρισμού των γύρω του.

• Προσπαθήστε να «πιάσετε» το παιδί σας σε μία περίσταση όπου δείχνει καλή συμπεριφορά: Προσπαθήστε να καλλιεργήσετε μια θετική συμπεριφορά, με το να σχολιάζετε και να επαινείτε την καλή συμπεριφορά του παιδιού σας.

Της Κωνσταντίνας Γκόλτσιου, παιδίατρου-αναπτυξιολόγου, www.kgkoltsiou.gr

UNICEF - Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

UNICEF - Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Παγκόσμια Ημέρα Τηλεφωνικών Γραμμών Υποστήριξης για παιδιά και εφήβους

Η 17η Μαΐου έχει θεσπιστεί ως η παγκόσμια ημέρα εορτασμού των τηλεφωνικών γραμμών υποστήριξης για παιδιά και εφήβους, σε όλες τις χώρες ανά τον κόσμο που ανήκουν στην οργάνωση CHI (Child Helpline International, δηλ. Παγκόσμια Τηλεφωνική Γραμμή Βοήθειας για τα παιδιά). Το θέμα του εφετινού εορτασμού είναι «Σύνδεσμος με τα παιδιά».

Ο αριθμός             801 801 1177       ήταν ο πρώτος αριθμός τηλεφωνικής υποστήριξης, που λειτούργησε στην Ελλάδα. Δημιουργήθηκε από την Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας παιδιού και εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.) το 2005, με επιστημονικό υπεύθυνο τον Αναπλ. Καθηγητή Παιδοψυχιατρικής κ. Ι. Τσιάντη, με σκοπό να βοηθήσει γονείς, παιδιά, εφήβους αλλά και όλους όσοι ασχολούνται με παιδιά (π.χ. εκπαιδευτικοί) να συζητήσουν απορίες, προβλήματα και δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, με ειδικούς ψυχικής υγείας (παιδοψυχίατροι, ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές), που απαντούν στις κλήσεις.

Με την πάροδο του χρόνου, ο αυξημένος αριθμός κλήσεων, το αρκετά μεγάλο ποσοστό ψυχικών διαταραχών στην παιδική και εφηβική ηλικία σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς και οι ιδιαίτερες ανάγκες της ηλικιακής περιόδου της εφηβείας κατέστησαν αναγκαία τη λειτουργία και ενός επιπλέον τηλεφωνικού αριθμού. Πρόκειται για τον πανευρωπαϊκό αριθμό 116 111 «Γραμμή στήριξης παιδιών και εφήβων», που λειτουργεί στην Ελλάδα από το Δεκέμβριο του 2009, υπό την αιγίδα της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. Ο στόχος είναι ξανά η παροχή της δυνατότητας σε παιδιά και εφήβους να εκφράσουν τις ανησυχίες τους, να ζητήσουν βοήθεια σε θέματα που τους απασχολούν, να ενημερωθούν για τα δικαιώματά τους και να επικοινωνήσουν σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.

Η «Γραμμή Στήριξης παιδιών και εφήβων» 116 111 λειτουργεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, καθημερινά 2 μ.μ. – 8.30 μ.μ., απευθύνεται αποκλειστικά σε παιδιά και εφήβους και οι κλήσεις, από σταθερό ή κινητό τηλέφωνο, δεν χρεώνονται. Ταυτόχρονα, ο αριθμός             801 801 1177       λειτουργεί καθημερινά 9.30 π.μ. – 8.30 μ.μ. και τα Σάββατα 9.30 π.μ. – 2.30 μ.μ. και απευθύνεται πλέον μόνο σε ενήλικες, που επιθυμούν να συζητήσουν προβλήματα που αφορούν παιδιά και εφήβους.

Στις 17 Μαΐου γιορτάζουμε το ότι τα παιδιά και οι έφηβοι δεν είναι ποτέ μόνοι και οι τηλεφωνικές γραμμές υποστήριξης είναι εκεί, για να απαντούν με εχεμύθεια και ευαισθησία σε κάθε πρόβλημα ή ανάγκη τους. Εν όψει του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Τηλεφωνικών Γραμμών Υποστήριξης, η Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. θα διοργανώσει εκδήλωση, που θα περιλαμβάνει εντυποδιανομή και ενημέρωση του κοινού από τους ειδικούς ψυχικής υγείας, που απασχολούνται στην υπηρεσία. Το «περίπτερο» θα βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ερμού και Βουλής, στο κέντρο της Αθήνας.

Είμαστε εδώ για να ακούσουμε και να παρέχουμε βοήθεια!

Τηλεφωνική Συμβουλευτική Υπηρεσία της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε): «Η Συμβουλευτική Τηλεφωνική Γραμμή-Σύνδεσμος,             801 801 1177       για την Ψυχική Υγεία Παιδιών και Εφήβων» απευθύνεται σε ενήλικες που επιθυμούν να μιλήσουν για θέματα που αφορούν στην ψυχοκοινωνική υγεία παιδιών και εφήβων. Οι κλήσεις είναι ανώνυμες και εμπιστευτικές και το κόστος τους είναι μια αστική μονάδα. Η «Γραμμή-Σύνδεσμος» λειτουργεί από Δευτέρα έως Παρασκευή 9:30-20:30 και Σάββατο 9:30-14:00. Η «Γραμμή στήριξης για παιδιά και εφήβους 116-111» απευθύνεται αποκλειστικά σε παιδιά και εφήβους. Οι κλήσεις είναι ανώνυμες και εμπιστευτικές. Πραγματοποιούνται από σταθερά και κινητά τηλέφωνα και είναι δωρεάν. Η Γραμμή στήριξης λειτουργεί από Δευτέρα έως και Παρασκευή, 14:00-20.30. Στις κλήσεις απαντούν απευθείας επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Η Τηλεφωνική Συμβουλευτική Υπηρεσία της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε λειτουργεί με επιστημονικό υπεύθυνο τον Αν. Καθηγητή παιδοψυχιατρικής Ι. Τσιάντης και με τη χρηματοδότηση και εποπτεία του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Η υπηρεσία έχει πανελλαδική εμβέλεια.

http://www.specialeducation.gr