Η Αρχή μας

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη αλλά ποτέ δεν ήθελα να κάνω οικογένεια μέσα στα τσιμέντα και το καυσαέριο. Τον άνδρα μου τον γνώρισα τυχαία και παρόλο που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Καβάλα ήθελε ακριβώς το ίδιο και εκείνος για το κοινό μας μέλλον. Έμεινα έγκυος το Νοέμβριο του 2009 και ήταν η ολοκλήρωση της ευτυχίας μας. Ήμασταν μαζί 3 χρόνια και είχαμε τη ζωή που ονειρευόμασταν. Ζούσαμε στο νησί που πάντα θέλαμε, ασχολιόμασταν με όσα μας γέμιζαν και χτίζαμε το μέλλον που θα θέλαμε να είχαμε μεγαλώσει και εμείς, μακριά από το άγχος και τη φασαρία των πόλεων.

Είχα ΠΗΤ 17/08 και από τη στιγμή που έμαθα ότι ο μικρός Νικόλας θα ήταν κοντά μας το καλοκαίρι έκανα τα πάντα για να βεβαιωθώ ότι θα μπορώ να του προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορούσα για να έρθει ομαλά στην αγκαλιά μας. Διάβασα ό,τι υπήρχε στο internet για την εγκυμοσύνη και τη γέννα. Παρακολούθησα μαθήματα ανώδυνου τοκετού, μαθήματα θηλασμού, φυσιολογικές γέννες, καισαρικές.. Τόση προετοιμασία και διάβασμα δεν έκανα ούτε για τις πανελλαδικές εξετάσεις αλλά ήθελα όλα να είναι τέλεια. Επέλεξα το γιατρό μου και τη κλινική στη Καβάλα και φρόντισα να κάνω τις σωστές ερωτήσεις για να βεβαιωθώ ότι  ενδιαφερόταν για μας και όχι για τα χρήματα.. Ο χρόνος κυλούσε σα νερό και ήρθε το καλοκαίρι και ο Ιούλιος, μετακομίσαμε στο πατρικό του άνδρα μου. Τη 37^η εβδομάδα, στις 30 Ιουλίου το πρωί, πάμε στο γιατρό για την καθιερωμένη μας επίσκεψη όπου μαθαίνω ότι έχω διαστολή 1 και ο μικρός έχει μια χαλαρή περίδεση. Στη συζήτηση που κάναμε μετά την εξέταση αναφέραμε στο γιατρό ότι σκεφτόμασταν να γεννήσω στο νέο νοσοκομείο αλλά δεν το είχαμε αποφασίσει ακόμα.. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΛΑΘΟΣ  και  από εκείνη τη στιγμή όλα πάνε στραβά… Το μεσημέρι ξεκινάνε οι πρώτες συσπάσεις και αναγκάζομαι να πάω στο νοσοκομείο μιας και ο γιατρός έχει κλειστό το κινητό του. Μετά από ένα καρδιοτοκογράφημα και την απαραίτητη εξέταση, η διαστολή είναι στο 2 προς 3 και επειδή δεν μπορώ να ηρεμήσω παίρνω 2 depon και πέφτω για ύπνο.. Κατά τις 8 μιλάω με το γιατρό όπου με συμβουλεύει να περάσω από την κλινική στις 9  να με εξετάσει όπως και κάνω.. η διαστολή στο 3 και μου κάνει εξέταση στον τράχηλο… Επιστρέφω στο σπίτι  και πέφτω για ύπνο… 11  τα  νερά σπάνε..πάμε στη κλινική όπου μας περίμενε ο γιατρός και ξεκινάει η διαδικασία… Κλύσμα, ανάσες και βόλτες.. Η μαία χαίρεται που ξέρω και κοντρολάρω τον πόνο και με εμψυχώνει.. Τα μεσάνυχτα με 5 διαστολή κάνω επισκληρίδιο και στις 1 ξεκινάνε οι εξωθήσεις.. Συνολικά έκανα 10 και τον μικρό από την αρχή των εξωθήσεων τον τραβούσε με βεντούζα…  1:30  και ο μικρός βγαίνει στο κόσμο μας και όλοι περιμένουμε το πρώτο κλάμα..δεν έρχεται όμως … η νεογνολόγος κάνει τα πάντα για να μπορέσει ο μικρός να αναπνεύσει.. Τα λεπτά περνάνε και δεν ξέρω τι να κάνω, να φωνάξω, να βάλω τα κλάματα, να βρίσω το γιατρό μου, να σηκωθώ να πάρω το μωρό μου στην αγκαλιά μου.. Το κενό στη ψυχή, στο μυαλό, στη καρδιά και στο σώμα μου… Ο μικρός διασωληνώνεται και μεταφέρεται στα χέρια από το δωμάτιο στην είσοδο της κλινικής και από εκεί με θερμοκοιτίδα στο νοσοκομείο της Καβάλας και από εκεί στη ΜΕΝΝ Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης με περιγενετική ασφυξία… Ξεκινάει λοιπόν ο γολγοθάς μας .. 42 μέρες  με σπασμούς και να μπορώ να το βλέπω συνολικά 2 ώρες τη μέρα…  Ό,τι και να περιγράψω  τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη φρίκη, τον εφιάλτη και τη μοναξιά εκείνων των ημερών.. Μετά από 47 μέρες συνολικά παίρνουμε το πολυπόθητο εξιτήριο και οι βόλτες στους γιατρούς για να καθορίσουμε το μέλλον μας αλλά και τα επόμενα βήματα μας ξεκινάει.. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες με τα πειράματα που κάνανε στο Νικόλα μέσα και έξω από το νοσοκομείο, ούτε για την αντιμετώπιση που είχαμε από πολλούς γιατρούς που έχουν ξεχάσει τον όρκο του Ιπποκράτη, όσοι με γνωρίζουν καταλαβαίνουν..