Η αλήθεια μου..

Όταν κράτησα για πρώτη φορά ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης ειλικρινά δεν ήξερα τι να νιώσω... Ένιωθα χαρά που ξεκινούσε ένα μαγικό ταξίδι στο κόσμο της μητρότητας ή άγχος για την ευθύνη μου απέναντι στο πλάσμα που σχηματιζόταν μέσα μου. Το πρώτο πράγμα που έκανα εκείνο το πρωινό ήταν να στείλω μήνυμα στο άνδρα μου και να του επιβεβαιώσω τις υποψίες μας.. 4 βδομάδων έγκυος και τα μεγάλα νέα ξεκίνησαν να λέγονται στις οικογένειες μας... Το πρώτο παιδί μας είναι γεγονός... Μικρός και άγνωστος για μας, περιμέναμε τη πρώτη στιγμή που θα μπορέσουμε να τον κρατήσουμε, να τον γνωρίσουμε.. Τα όνειρα και οι προσδοκίες πολλά.. Τα σχέδια για το μέλλον πήραν αέρα σαν τα πανιά πλοίου και ξεκίνησαν πορεία στα πελάγη ευτυχίας μας.. Ο καιρός περνούσε γρήγορα, οι βδομάδες και οι μήνες έφευγαν και χωρίς να αντιμετωπίζω κανένα πρόβλημα στην εγκυμοσύνη κοιτούσαμε τους υπέρηχους και σχολιάζαμε άλλες φορές τη μύτη του μικρού και άλλες φορές τις γκριμάτσες του..
Και ήρθε κοντά μας ένα ξημέρωμα Σαββάτου και δε προλάβαμε ούτε αγκαλιά να τον πάρουμε, ούτε να του μιλήσουμε.. Άδεια η αγκαλιά και κάθε βράδυ κοιτούσα μια άδεια κούνια και δεν ήξερα τι θα ξημέρωνε... Υπομονή...υπομονή... μόνο αυτό μπορούσαμε να κάνουμε.. Υπομονή και όλα θα περάσουν...   Αυτό λέγαμε και προσπαθούσαμε να γεμίσουμε τα βράδια μας λέγοντας αστεία... Τη πρώτη φορά που τον ακούμπησα νόμιζα οτι θα σπάσω... Τη πρώτη φορά που με κοίταξαν αυτά τα μάτια ήθελα να του πώ τόσα πολλά αλλά δεν έβγαινε λέξη απο το στόμα μου μόνο χαμογέλασα... Τη πρώτη φορά που έκλαψε, κόντεψα να κάνω πάρτι μέσα στο νοσοκομείο και όλοι μας κοιτούσαν περίεργα ... Όλες οι πρώτες φορές που έζησα αλλά και οι επόμενες θα μείνουν χαραγμένες πάντα μέσα μου κρατημένες ως το πιο πολύτιμο θησαυρό ...

Η αλήθεια όμως που έζησα προηγούμενο Σάββατο με μάτωσε για πρώτη φορά τόσο βαθιά..

Ο μικρός μου είναι 9 μηνών πλέον και εγώ ποτέ δεν έφερα τον εαυτό αντιμέτωπο με ένα φυσιολογικό παιδί κοντά στην ηλικία του.. Πάντα έβρισκα τρόπους και δικαιολογίες να αποφεύγω συναντήσεις και συζητήσεις με φίλες και γνωστές.. Έκλεινα τα στόρια της ψυχής μου σε όλους.. Η δική μου πραγματικότητα ήταν ο Νικόλας, δεν ήθελα να έχω μέτρο σύγκρισης πέρα απο τις καμπύλες ανάπτυξης του βιβλιαρίου υγείας.
Μπορείτε να με χαρακτηρίσετε όπως θέλετε αλλά αυτή είμαι.. Εθελοτυφλώ προσπαθώντας να αποφύγω τα σημάδια της ψυχής μου που βαθαίνουν μέρα με τη μέρα..
Το Σάββατο γνώρισα το κοριτσάκι ενός φιλικού ζευγαριού, ένα μήνα μικρότερο απο το Νικόλα που βαφτίστηκε πρόσφατα.. Οι μαχαιριές που ένιωσα εκείνη τη μέρα αμέτρητες... Μαχαιριές που δε θα σβήσουν εύκολα... Έπεσα στη παγίδα που προσπαθούσα να αποφύγω τόσους μήνες... Αναρωτιόμουν κάποιες μαύρες μου μέρες πώς θα ήταν η ζωή μας αν όλα στη γέννα πήγαιναν φυσιολογικά.. Το Σάββατο πήρα μια γεύση και ειλικρινά δεν περίμενα μια μικρή πανέμορφη στιγμή της ζωής του ζευγαριού θα είχε τόσο πικρή γεύση στο δικό μου στομάχι.. Η μικρή μια γλύκα που με κέρδισε με το πρώτο της χαμόγελο και παραδέχομαι οτι είναι το πρώτο κορίτσι που με συμπάθησε χωρίς να το προσπαθήσω...
Το να απαριθμήσω τα κατορθώματα της είναι ανώφελο ... Ναι είναι αλήθεια οτι προσπαθώ να μη συγκρίνω το Νικόλα με άλλα παιδιά αλλά η αλήθεια με πονάει.. Πώς μπορούν μερικά δευτερόλεπτα να καταστρέψουν τόσα πολλά ή να δημιουργήσουν άλλα τόσα πολλά?!?!

Η αλήθεια μου όσο και αν πονάει είναι οτι μετάνιωσα για το τσίμπημα της ζήλιας που ένοιωσα, για τις φορές που μαύρισα τις μέρες μου προσπαθώντας να αποφύγω τη πραγματικότητα αλλά όσο και να κλείνω τα μάτια μου οι πληγές μου δεν κλείνουν. Έχω ένα παιδί διαφορετικό και ας μη το ζήτησα. Έχω ένα παιδί που μου μαθαίνει να εκτιμώ και τα πιο μικρά πράγματα και ίσως αυτό να είναι το μάθημα που πρέπει να πάρω σε αυτή τη ζωή που μου δόθηκε!